Gezocht: papa blogger

written by Siwoh

Ben jij een actieve vader en lijkt het jou leuk om over jouw ervaringen te bloggen? Lees dan vooral even verder…

MOE en FIT is een stichting die werkt aan fysiek en mentaal fit ouderschap. Wij informeren, stimuleren, motiveren, activeren en inspireren moeders en vaders door middel van onder andere onze blog. Wij zouden het erg leuk vinden om ons team aan te vullen met een vader. Daarom zijn wij op zoek naar een papa blogger.

Wij bieden:

veel ruimte voor eigen inbreng.
een plek om ervaring op te doen als blogger.
bloggen vanuit huis en je eigen tijd indelen.
een plek om jouw ervaringen als vader te delen en hiermee anderen te inspireren.
de mogelijkheid om je netwerk uit te breiden.

Wij vragen:

een actieve vader die het leuk vindt om 1x per maand een blogpost aan te leveren over onderwerpen waar je als vader mee te maken hebt.

De functie is op vrijwillige basis.

Interesse?

Spreekt onze vacature jou aan? Heb je nog vragen? Stuur dan een mail naar: info@moe-en-fit.nl

10 juli 2019 0 comment

50-dingen Nissewaard Naar buiten met kinderen

Winactie

written by Siwoh

In natuurwater zwemmen, in een boom klimmen, het laarzenpad bewandelen en in de natuur sporten… een aantal activiteiten uit het 50-dingen boek van Nissewaard.

Een eigen buitenboek

Het boek brengt je niet alleen op leuke ideeën. Je kunt er ook in tekenen, schrijven of plakken. Als je een activiteit hebt gedaan, knip je het hoekje van de pagina af en plak je dat achterin jouw boek. Zo wordt het een boek vol dierbare herinneringen. Wist je dat er zelfs een kaart van Nissewaard bij het boek zit? Op die kaart staan locaties aangegeven waar je activiteiten kunt doen.

Winnen

Heb jij nog geen 50-dingen boek van Nissewaard, maar zou je dat wel willen? Dan is dit jouw kans! We geven namelijk een boek weg. Helemaal voor niets. Tenminste… je moet er wel iets voor doen:

Laat in een reactie op deze Facebook-post weten waarom jij het 50-dingen boek van Nissewaard wilt winnen.
Laat ons in dezelfde reactie weten of je van plan bent om het 50-dingen festival te bezoeken.

Op 13 juli maken wij de winnaar bekend onze Facebook-pagina.

Facebook is op geen enkele manier verantwoordelijk voor deze actie.

3 juli 2019 0 comment

Gezin Opvoeding

Opgroeien met een huisdier

written by Siwoh

Katten, konijnen, cavia’s, woestijnratjes, wandelende takken. Ik ben grootgebracht met huisdieren. Ik geloof dat een huisdier goed is voor de ontwikkeling van kinderen.

Empathisch vermogen

Dieren hebben behoeftes. Ze hebben honger, moeten naar buiten of zijn ergens bang voor. Dieren kunnen hun behoeftes niet uitspreken, dus zijn ze afhankelijk van hun verzorgers die deze behoeftes herkennen. Kinderen leren de behoeftes van hun huisdieren herkennen en werken zo aan hun empathische vaardigheden.

Onvoorwaardelijke liefde

Als ik vroeger verdrietig was, zocht ik vaak troost bij mijn kat. Niet dat mijn kat zulke troostende woorden had, maar het knuffelen gaf mij troost. Niet praten, geen oordeel, gewoon knuffelen. Een huisdier vindt het ook altijd fijn als je thuiskomst. Van je werk of als je terugkomt van vakantie. Ze komen altijd even gedag zeggen.

Taalontwikkeling

Kinderen praten tegen dieren. Om commando’s te geven, om aan te moedigen of om te straffen. Maar ook gewoon om hun verhaal te doen. Dieren kunnen heel goed “luisteren”. Ze onderbreken kinderen in ieder geval niet in hun verhaal, dus ze zijn een goed luisterpubliek. Huisdieren helpen kinderen dus met het oefenen van praten.

Verantwoord kiezen

Als je een huisdier wilt, is het belangrijk om te bekijken welk dier bij jullie gezin past. Verschillende dieren hebben verschillende behoeftes. Jullie gezin moet het huisdier wel de nodige zorg kunnen bieden. Houd er ook rekening mee dat een huisdier tijd en energie kost. Je kunt wel een huisdier aanschaffen voor een kind, maar de volwassenen in het gezin zijn eindverantwoordelijk. Deze pagina kan je helpen bij het kiezen van een huisdier.

26 juni 2019 0 comment

Baby Opvoeding

Laten huilen of niet laten huilen?

written by Siwoh

Op social media lees ik vaak dat moeders er op tegen zijn om hun baby te laten huilen, omdat dat slecht zou zijn voor de ontwikkeling van het kind. Staan die moeders direct paraat zodra de baby huilt? En ben je dan een slechte moeder als je jouw baby wel laat huilen?

Er was een periode dat ik Noura om 19.00 uur op bed legde en zij direct sliep. Die luxe is helaas voorbij. Opeens had ze besloten dat ze het helemaal niet leuk vindt om te gaan slapen. Het vechten tegen de slaap werd een dagelijks ritueel.

Je hebt huilen en je hebt huilen

Ik ben er geen voorstander van om haar te laten huilen. Ik heb de wetenschappelijke onderzoeken niet gelezen, maar het voelt voor mij gewoon niet goed om haar te laten huilen. Inmiddels ken ik wel haar verschillende manieren van huilen. In bed heeft ze over het algemeen drie huiltjes. Ik noem ze nu even: de zeurende huil, de mopperende huil en de “echte” huil.

Laten huilen

Ik vind het belangrijk dat Noura een manier vindt om zelf in slaap te komen. Als zij niet direct in slaap valt als ik haar op bed leg, ga ik op de stoel naast haar bed zitten. Als ze zeurend of mopperend huilt, laat ik haar huilen. Zij krijgt zichzelf dan in slaap door eerst aan haar knuffel en dan aan haar eigen haar te friemelen. Zodra zij op haar linkerzij gaat liggen, duurt het niet lang meer voordat zij slaapt.

Troosten

Als ze “echt” huilt, probeer ik haar eerst te troosten terwijl ze in bed ligt. Door over haar bolletje te aaien, over haar rug te wrijven of een hand op haar rug te leggen. Als dat niet helpt, haal ik haar uit bed en geef ik haar nog wat borstvoeding.

Soms twijfelde ik of mijn aanpak goed is, maar de laatste tijd lijkt het zijn vruchten af te werpen. Ze valt telkens sneller in slaap. Soms hoef ik er niet eens bij te zitten. Nu maar hopen dat deze lijn zich voortzet…

19 juni 2019 0 comment

Baby Denken en voelen Gezin Zwangerschap

Een kind krijgen op je 20ste en een kind krijgen met 36 jaar; wat een verschil.

written by Siwoh

Met 19 jaar was ik voor het eerst zwanger en dacht ik te weten hoe het is om zwanger te zijn. Met 36 jaar was ik zwanger van mijn tweede kind en begreep ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist…

Fysiek

Na mijn eerste zwangerschap dacht ik te weten hoe het is om zwanger te zijn. In grote lijnen tenminste. Ik wist wel dat iedere zwangerschap verschilt, maar 16 jaar later begreep ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist. De tweede zwangerschap was totaal niet te vergelijken met de eerste zwangerschap.

Kilo’s

Alleen al mijn toegenomen lichaamsgewicht… De exacte cijfers weet ik niet, maar bij mijn eerste zwangerschap kwam ik tussen de 10 en 15 kilo aan. Hoeveel ik bij de tweede zwangerschap ben aangekomen, weet ik niet want toen het wel erg veel werd, ben ik gestopt met wegen. Aangezien ik een half jaar na de bevalling nog ruim 10 kg boven mijn oorspronkelijke gewicht zit, zal het wel iets meer zijn geweest dan 10 á 15 kg. Ietsie…

Ook zonder weegschaal was dat wel duidelijk. Bij de eerste zwangerschap had ik een mooie buik, die voornamelijk zichtbaar was aan de voorkant. Bij de tweede zwangerschap was het zichtbaar aan alle kanten. Ik had een mega grote ronde toeter, maar ook aan mijn benen, kont en gezicht was de zwangerschap zichtbaar.

Kwaaltjes

Bij de eerste zwangerschap had ik nergens last van. Geen kwaaltjes, niets. Ja, ik was moe. Tenminste, ik dacht dat ik moe was. Totdat ik voor de tweede keer zwanger werd. Toen kreeg het woord ‘moe’ een nieuwe lading. En dat is sindsdien eigenlijk niet meer overgegaan. Ook de pijn in mijn onderrug is nog niet weg. Toen ik las dat je een jaar nodig hebt om te herstellen van een zwangerschap, voelde ik me begrepen. Ik hoef helemaal nog niet de oude te zijn, ik kan de tijd nemen om te herstellen. Die gedachte geeft me rust.

Mentaal

Rust, innerlijke rust, heb ik nu sowieso meer dan toen ik 20 was. Ik geloof dat dat komt doordat ik nu mentaal een stuk sterker ben dan toen. Dat was ook terug te zien bij de bevalling. Hoewel bevallen fysiek is, geloof ik dat de mentale benadering een hoop bepaalt.

Kalmte en rust

Bij de eerste bevalling had ik het niet meer. Ik had pijn, ik was moe en de pijn werd alleen maar heftiger en ik werd alleen maar meer moe. Ik kon de weeën niet opvangen en ik heb me een partij dramatisch gedaan. Daarom heb ik tijdens de tweede zwangerschap zwangerschapsyoga gevolgd. Die drama van de eerste bevalling wilde ik niet meer.

De tweede keer duurde de bevalling langer, maar was ik een stuk relaxter. Ik luisterde naar mijn lichaam en handelde daarnaar (wat er toe heeft geleid dat ik heel de bevalling staand heb doorgebracht) Ik wist dat de pijn tijdelijk was, dat iedere wee me dichter bij ons kind bracht en dat het belangrijk was dat ik kalm bleef en rustig bleef ademen.

Beïnvloedbaar

Gelukkig sta ik nu een stuk sterker in mijn schoenen dan met mijn 20ste. Man, wat was ik toen nog kwetsbaar en beïnvloedbaar. Begrijp me niet verkeerd, ook nu word ik beïnvloed door anderen. Alleen maak ik hier nu veel bewustere keuzes in. Ik kies er voor om me zoveel mogelijk te laten beïnvloeden door mensen die het beste in me naar boven halen.

Ik laat me niet zomaar meer iets wijsmaken en durf veel meer uit te gaan van mijn eigen mening. Of dat nou gebaseerd is op feiten of mijn eigen gevoel, en ongeacht wat een ander er van vindt. Ik heb nu veel meer een idee van hoe ik invulling wil geven aan het ouderschap en draag dat ook meer uit. Ik geloof meer in mezelf en ik denk dat het belangrijk is om dat door te geven aan je kinderen: geloof in jezelf en leer van anderen.

12 juni 2019 0 comment

Denken en voelen Gezin

Tijd voor mijzelf

written by Eline

Sinds een paar maanden werk ik iets minder door wijzigingen op mijn werk. Hierdoor gaan de meiden niet meer naar het kinderdagverblijf. Ik ben zoveel mogelijk met ze thuis. Eén dag en één dagdeel in de week is Bas thuis en werk ik. Werken was voor mij altijd wel een momentje voor mijzelf, iets waarin ik aan mijn eigen ontwikkeling kon werken. Nu dat iets minder is, ben ik opzoek gegaan naar andere manieren waarop ik toch eventjes tijd voor mijzelf heb. Ik merk dat ik dat nodig heb. Zeker na een hele dag met twee kids om mij heen en geen volwassenen, heb ik soms echt behoefte aan een gesprek op een ander niveau dan dat van mijn drie- en éénjarige dochters of even een moment voor mijzelf. Maar wat doe ik dan?

Sporten

Ik ben weer gaan sporten! Het duurde even voordat ik dit goede nieuwjaars voornemen heb doorgevoerd. Uitstelgedrag had toch de overhand. Maar sinds kort is het zover, ik ben weer begonnen. Niet in een sportschool, maar buiten met een groepje vrouwen onder toeziend oog van een sportcoach.

Het eerste grote voordeel hieraan vind ik dat als je een keer niet kan, je ook niet betaalt! Daarnaast gaan de andere vrouwen ook regelmatig en leer je elkaar beter kennen. Het is dus ook nog gezellig. We zijn lekker buiten en doen onze buikspieroefeningen heerlijk in de zon. Het klinkt allemaal wel gezellig en rooskleurig zo, maar ik kom toch thuis met een flinke dosis spierpijn. Het bewijs dat ik in ieder geval iets heb gedaan tijdens het sporten. Het sporten werkt voor mij om mij lekkerder in mijn vel te voelen. Als ik lekkerder in mijn vel zit, voel ik mij ook fitter en heb ik meer energie.

Muziekles

Ik vond het zelf wel even spannend, want ben ik hier niet te oud voor? Na navragen bij de muziekdocente bleek dat niet zo te zijn en ben ik begonnen met muziekles. Ik leer nu noten lezen, maten tellen en muziek maken. Echt een nieuwe uitdaging en iets waarin ik ontspanning en tijd voor mijzelf vind.

Afspreken met vriendinnen

Daarnaast spreek ik heel veel af met vriendinnen. Ik vind het heerlijk om met ze bij te kletsen, lekker ergens wat te gaan drinken of gewoon thuis met een kop thee op de bank. Elkaar beter leren kennen, er voor elkaar zijn en lol hebben. Ook dit biedt mij uiteindelijk ontspanning en rust.

Nog meer?

Ja hoor, naast deze activiteiten lees ik misschien ook één keer in de maand een boek, als de kinderen het toelaten. Ik bak af en toe iets, kleur ik zo nu en dan een kaartje in of speel een spelletje. Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het mij niet altijd lukt om voor deze dingen tijd vrij te maken. Persoonlijk vind ik dat niet heel erg, die tijd komt wel weer.

5 juni 2019 0 comment

Denken en voelen

Deze keer laat ik het er niet bij zitten.

written by Siwoh

Vaak als mensen iets achterlijks zeggen en ik mijn ongenoegen daarover uit, wordt gezegd: ‘Ach, laat toch zitten/kletsen/lullen…’. In sommige gevallen ben ik het daar helemaal mee eens. ‘The best reply to a fool is silence’ is een quote waar ik me zeker in kan vinden. Toch zijn er ook momenten waarop ik juist vind dat een weerwoord nodig is en er iemand moet opstaan.

Laat zitten

Ik heb weleens in een situatie gezeten waarin een “vriendin” mij keihard voor rotte vis uitmaakte en de grootste onzin over en tegen mij vertelde. Ik was flabbergasted van wat mij werd verweten en kon mij totaal niet vinden in het beeld dat van mij werd geschetst. Ik kon twee dingen doen: 1. Er tegenin gaan om mezelf te verdedigen. 2. Deze persoon negeren en verder gaan met mijn leven.

Ik koos voor optie 2. Dat deed ik omdat ik midden in een verhuizing zat en op persoonlijk vlak door een hele moeilijke periode ging. Ik had er de energie niet voor om mezelf te verdedigen. En eerlijk gezegd vond ik de betreffende persoon niet de moeite waard. Zo’n energiezuigend persoon wilde ik niet meer in mijn leven, niet vrijwillig. Ik had daar de energie niet voor.

Ik ben gekwetst en heb iemand verloren. Dat doet pijn. Ik verdiende het niet om zo behandeld te worden en had best voor mezelf mogen opkomen. Toch sta ik tot op de dag van vandaag achter mijn keuze om er niet al te veel woorden aan vuil te maken. Waarom? Ik denk omdat ik met het negeren van de negativiteit, meer ruimte creëerde voor kalmte in mijn leven.

Sta op en zeg er iets van

Van de week had ik te maken met een situatie op social media. Op Facebook werd de oproep geplaatst dat een groep kinderen afval gaan ruimen in hun eigen buurt. Een volwassen man reageerde daar afkeurend op. Hij was het er niet mee eens dat kinderen de rotzooi van anderen opruimen. En om de één of andere reden vond ik nodig om daar wel op te reageren. Waarom dan wel in vredesnaam?

Allereerst zijn de kinderen in dit verhaal kinderen waar ik mee werk en ben ik erg trots op hen omdat zij doen wat zij doen. Zij klagen niet alleen, maar nemen ook initiatief en proberen een situatie te verbeteren. Hoe mooi is dat? Er zijn genoeg volwassenen die daar van kunnen leren.

Ik merk bij mezelf op dat ik allergisch ben voor de houding van meneer. Ik weet dat meer mensen denken zoals hij en ben bang dat er op die manier weinig zal veranderen. Dus ik sta op en verdedig het initiatief van de kinderen. Ik heb mij zegje gedaan en ben verder niet meer ingegaan op zijn weerwoord. Ik ben de discussie niet aangegaan.

Negativiteit overwinnen

Ik vind het best typisch ik in een hele persoonlijk situatie er voor kies om iemand te laten kletsen, maar bij een situatie waarbij de emotionele afstand groter is, ik het wel nodig vind om er tegenin te gaan. Als ik de situaties met elkaar vergelijk, valt me op dat de eerste situatie voor mij uitzichtloos was. Ik had niet het idee dat ik er iets aan kon veranderen. Bij de tweede situatie hoop ik niet alleen dat meneer zijn standpunt wilt heroverwegen, maar hoop ik ook dat andere lezers verder kijken dan alleen zijn standpunt.

‘Een mens is net een foto. Als je hem niet ontwikkelt, blijft hij negatief.’ Dus laten we nou niet met zijn allen anderen laten lullen en zelf zwijgen. Laten we wel opkomen voor onze idealen. We hoeven geen eeuwige discussies te voeren, maar we hoeven ook niet stilletjes toe te kijken hoe anderen het (gebrek aan) moraal bepalen.

29 mei 2019 0 comment

Buiten Sport en beweging

4 ongemakken bij lange wandelingen

written by Siwoh

In juli loop ik voor het eerst de Nijmeegse Vierdaagse. Tenminste, daar ben ik sinds januari voor aan het trainen. In de weekenden loop ik de lange afstanden en inmiddels zit ik aan de 30 km. Super tof, maar dat brengt wel wat ongemakken met zich mee…

Hoor de haan kraaien

Sinds een tijdje ga ik om 06.00 uur de deur uit om te wandelen. Dat doe ik echt niet voor mijn plezier, want ik ben totaal geen ochtendmens. Tel daar een baby met gebroken nachten bij op en je begrijpt mijn punt. Maar ja, als ik nog iets aan mijn dag wil hebben, zit er niets anders op. Over 30 km doe ik zo’n zes uur. Dat neemt wel wat tijd in beslag. Dus zet ik in het weekend mijn wekker om 05.00 uur. Dan houd ik nog wat tijd over voor de was en de rest van de huishouding, urgh.

Een koe is er niets bij

Noura geef ik nog steeds borstvoeding. Als zij moet eten als ik aan het wandelen ben, geeft Marcel haar de fles. Daar moet ik dus voor kolven. Aangezien ik doordeweeks 2,5 dag buiten de deur werk, waarvoor ik ook kolf, kolf ik wat af in een week. Daar komt bij dat ik ook alvast melk moet invriezen voor als ik in juli de Vierdaagse loop en van huis ben.

Als ik zes uur aan het wandelen ben, moet ik tussendoor kolven. Anders is het echt niet te doen en is het wachten op een melkexplosie. Daar gebruik ik een voedingsdoek voor. Pompen op mijn tetten, doek eroverheen en gaan met die banaan. Tja, je moet er iets voor overhebben.

Geestdodend

Ik heb altijd veel gewandeld. Lekker mijn hoofd legen en genieten van de omgeving, vooral in de natuur. Heerlijk. Maar na een paar wandelingen van vier uur en meer, ga je daar toch een beetje anders tegenaan kijken. Mijn hoofd is leger dan leeg en ik heb mezelf al vijf keer hetzelfde verhaal verteld.

Boodschapjes

Ik krijg regelmatig de vraag hoe ik dat doe als ik moet plassen. Nou, als er een toilet in de buurt is, ga ik daar natuurlijk lekker op zitten. Maar tot nu toe heb ik dat geluk niet gehad en loos ik mijn plasjes heel asociaal in de bosjes. Ik moet zeggen dat ik tegenwoordig al blij ben als ik bosjes in de buurt zie als ik moet plassen. Ik loop ook vaak op stukken waar je niet ongezien kunt plassen. En om nou open en bloot een plasje te plegen, gaat ook mij te ver.

Een belangrijke tip die ik je wil meegeven, is dat je echt je grote boodschap moet doen voordat je de deur uitgaat. Wandelen stimuleert namelijk de spijsvertering. Onderweg plassen is één ding, maar buiten moeten poepen… Shit, je moet er toch niet aan denken.

22 mei 2019 0 comment

Baby Mama is Baas

Moonbaby Naturals is jarig en viert dat met cadeautjes

written by Siwoh

Een tijdje geleden deed ik op Instagram mee aan een winactie van Moonbaby Naturals. Ik won en kreeg twee balsems en een boek toegestuurd. Aan het boek ben ik nog niet toegekomen, maar de balsems gebruiken we inmiddels dagelijks. Dus toen ik zag dat er deze maand meerdere winacties zijn, moest en zou ik jullie hier meer over vertellen. Want geloof me… deze balsems moet je proberen.

Milieuvriendelijk en natuurlijk

Toen Lu Lu moeder werd, besloot zij om geen verzorgingsproducten in de winkel te kopen. Zij maakte al een tijdje haar eigen verzorgingsproducten en wilde dit ook doen voor haar dochter. Na wat geëxperimenteer ontstond haar zelfgemaakte billencrème, die ze zelfs gebruikte voor het lichaam en gezicht van haar dochter.

Lu Lu kwam in contact met veel ouders en ze kreeg de behoefte om haar ervaringen met haar zelfgemaakte billencrème te delen. Haar enthousiasme, passie en wil om te delen, waren het begin van Moonbaby Naturals. Een familiebedrijf dat milieuvriendelijke en natuurlijke producten maakt, zonder toevoeging van chemicaliën.

Ik moet zeggen dat ik verkocht ben aan de balsems. Ze zijn heerlijk zacht en ruiken erg lekker. Ik gebruik het niet alleen voor de babybillen, maar ook bij droge plekjes. Echt het proberen waard.

Winacties

Moonbaby Naturals bestaat inmiddels 1 jaar en viert dat deze maand met meerdere weggeefacties. Daarbij werkt ze samen met andere merken. Je kunt dus niet alleen fijne balsems winnen, maar bijvoorbeeld ook een Maman-shirt van biologisch katoen. Meedoen? Neem dan vooral een kijkje op Instagram: moonbabynaturals. Succes!

15 mei 2019 0 comment

Denken en voelen Sport en beweging

Ik ben dat gezeur over mijn gewicht zat en dit is wat ik er aan ga doen

written by Siwoh

Sinds mijn zwangerschap heb ik er wat kilo’s en een mega vetrol bij. Alsof ik dat zelf nog niet doorhad, wijzen mensen mij daar graag op: ‘Ik heb je nog nooit in dit formaat gezien.’, ‘Je hebt een onderkin.’ en ‘Ben je weer zwanger?’ Ik ben het zat en heb besloten om er iets aan te doen.

Body shaming

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit tegen iemand heb gezegd dat hij/zij te dik of te dun is. Tenzij het een uiting is van zorgen, zie ik hier geen meerwaarde in. Zonder dat ik hierover een opmerking maak, weet diegene zelf ook wel wat zijn/haar lichaamsformaat is. Waarom zou ik iemand dan lastigvallen met mijn constatering? Ik kan me zo voorstellen dat ik iemand daar mee zou kwetsen.

Ik begrijp werkelijk niet waarom mensen zich wel geroepen voelen om mij telkens op mijn gewicht te wijzen. Voor mijn zwangerschap was het altijd gezeur dat ik te mager was, terwijl mijn gewicht prima volgens de norm was. Na mijn zwangerschap is het gezeur dat ik zoveel dikker ben dan voorheen. Ja, ik heb op mijn 37ste een kind gekregen. Dan kom je aan en verlies je dat gewicht niet 1 2 3.

Toen ik laatst in nog geen twee uur tijd drie opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg over mijn lichaam, was ik er klaar mee. Ik besloot om er iets aan te doen. Niet zozeer omdat de opmerkingen zo kwetsend zijn. De opmerkingen zijn zo kwetsend omdat ik al niet lekker in mijn vel zat.

Nieuw spiegelbeeld

Nog nooit in mijn leven ben ik “te dik” geweest. Ik was altijd slank en moest juist erg mijn best doen om op gewicht te blijven. Nu zie ik iedere dag in de spiegel een persoon die ik niet herken. Ik moet enorm wennen aan mijn nieuwe spiegelbeeld. Ik voel me onaantrekkelijk en zit niet lekker in mijn nieuwe lijf. Maar zoals ik al zei: ik heb op mijn 37ste een kind gekregen.

Mijn probleem is niet alleen een fysiek iets, maar ook (of vooral) mentaal. Ik moet wennen aan mijn nieuwe lichaam, maar het is vooral het gevoel dat zo zwaar voelt. In mijn hoofd weet ik dat het niet vreemd is dat mijn lichaam is veranderd en dat het tijd nodig heeft om te herstellen. Maar het voelt niet zo logisch als het klinkt.

Zweten in de sportschool

Dus ik had het idee om keihard te gaan trainen om weer op gewicht te komen. Hardlopen is nog niet verstandig, maar zweten in de sportschool kan best. Dus ik pakte mijn agenda erbij om mijn bezoekjes aan de sportschool in te plannen. Maar naast mijn werk, mijn training voor de Nijmeegse 4daagse, mijn gezin en mijn werkzaamheden voor MOE en FIT, wordt dat intensief sporten toch erg lastig. En weet je, sinds Noura is geboren heb ik één nacht doorgeslapen. Sommige dagen leef ik in een grote waas. Waarom zou ik keihard gaan sporten, terwijl ik vaak niet eens de energie heb om tot 21.00 uur wakker te blijven? Ik lijk wel gek.

Kleine veranderingen, grote gevolgen

Ik realiseerde me dat mijn lichaam erg is veranderd en dat ik me daar niet naar weet te kleden. Ik ben gewend om te kunnen dragen wat ik wil. Maar in de kleding die ik eerder droeg, voel ik mij niet prettig meer. Dus ik ben op zoek gegaan naar kleding die bij mijn nieuwe lichaam past en waar ik me nu prettig in voel. Ook met een vetrol kun je er prima uitzien. En vooral: je prima voelen.

Ook heb ik mijn social media gedrag veranderd. Ik bekijk nu minder “hoe ik er uit zou willen zien” en meer body positivity. Want onbewust beïnvloeden deze beelden mijn eigen lichaamsbeeld. En hoe ik mezelf zie, vind ik vele malen belangrijker dan de kritiek die anderen mij geven.

8 mei 2019 0 comment

Newer Posts

Older Posts