“Mama, ik ga werken, bij opa!”. We verblijven een week bij mijn ouders. Zij wonen op het terrein waar mijn vader ook werkt. Vera staat op van tafel en gaat haar schoenen pakken. “Weet je zeker dat je gaat werken?” vraag ik nog aan haar. Ze is onveranderlijk, ze gaat werken. En wel in haar roze trui, want dat is haar werktrui.
Zelf keuzes maken
Ik merk dat ik het leuk vindt om te zien dat ze een bewuste keuze maakt om te gaan werken bij opa en dat ze er oprecht heel veel zin in heeft. Met haar drie jaar is haar wereld nog niet zo groot. Maar dat wat ze kan doen, keuzes die ze kan of wil maken, die maakt ze ook. Ze zorgt er zelf voor dat ze er helemaal klaar voor is. Deze keer doet ze zonder mopperen zelf haar sokken aan. Ze komt nog wel even vragen of haar schoen aan de juiste voet zit en na mijn goedkeuring gaat ze weer geconcentreerd verder met het aandoen van haar schoenen.
Afspraken maken
Ondanks het feit dat Vera er zo zeker van is dat het allemaal wel goed gaat komen, heb ik nog de behoefte aan het maken van wat afspraken en het checken van wat zaken. “Weet je nog waar opa werkt?” vraag ik haar, waarop ze antwoord: “Ja hoor, in het grote witte huis mama”. “En wat doe je dan als je opa niet kan vinden?” ”…Oh, maar ik kan hem wel vinden hoor mama!” Ik prent haar toch nog in dat als ze opa niet kan vinden, ze terug moet komen naar het huis van opa en oma en dat ze over de weg moet lopen. Na een paar keer herhalen zit het in haar hoofd en is ze er klaar voor. Mijn oudste, driejarige dochter gaat vandaag werken. Ik vind het wel een dingetje hoor, dat loslaten. We nemen officieel afscheid van elkaar, ik krijg een dikke kus en kroel waarna ze zegt: “Dag mama, tot vanavond!” Ik roep haar na: “Fijne werkdag Vera! Veel plezier!”
Toch nog een beetje beschermen
Omdat ze toch nog ons kleine meisje is, bel ik mijn vader op het moment dat Vera de deur uit stapt en vertel ik hem dat ze eraan komt om te gaan “werken”. Hij vertelt dat hij haar zal opwachten bij de deur. Ik sta voor het raam en zie dat ze het grote witte huis inloopt en ben er gerust op dat haar allereerste werkdag helemaal goed zal komen. Door mijn vader te bellen bescherm ik haar toch nog een beetje. Zo weet ik zeker dat als ze in het witte huis is, ze mijn vader zal vinden en ze niet zal gaan ronddwalen. Ze is ook nog maar drie, het is wel goed om daarbij passende bescherming te bieden.
Loslaten hoort erbij
Om een fitte moeder te zijn hoort loslaten erbij. Ik ervoer het loslaten voor de allereerste keer toen Vera net geboren was en iemand anders haar vast had. Tenminste, zo ervaarde ik dat. En hoe graag ik nu ook had meegelopen naar het grote witte gebouw om te zorgen dat ze er echt veilig en wel zou komen… op dit moment gaf Vera heel duidelijk aan dat ze eraan toe was dit stukje van 20 meter zelf te lopen.
Door loslaten kunnen onze kinderen groeien en zelfstandig worden. Door het maken van goede afspraken mogen we erop vertrouwen dat ze de juiste keuzes maken of hier in ieder geval hun best voor doen. En als ze dat niet doen, laten we dan met ze in gesprek blijven en kaders blijven geven. Zo leren ze in ieder geval om bewuste keuzes te maken.
