Buiten kun je genieten van de natuur en tot rust komen.
In deze categorie vind je blogs over verschillende buitenactiviteiten, zoals wandelen, hardlopen en naar buiten met kinderen.
Buiten kun je genieten van de natuur en tot rust komen.
In deze categorie vind je blogs over verschillende buitenactiviteiten, zoals wandelen, hardlopen en naar buiten met kinderen.
Samen met een vriendin ben ik begonnen met de ontwikkeling van een 50-dingen boek voor onze woonplaats. Met dit boek willen we buitenspelen stimuleren. De komende maanden neem ik jullie mee in het proces van de ontwikkeling van ons lokale 50-dingen boek. Maar voordat ik dat doe, vertel ik jullie meer over het boek.
Buitenspelen is belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen. Toch spelen kinderen tegenwoordig relatief weinig buiten, onder andere omdat beeldschermen nu een groot onderdeel van ons leven zijn. Denk aan de televisie, telefoon en tablet. Daar komt bij dat ouders meer het idee hebben dat het buiten onveilig is. Dat is jammer, want buitenspelen is enorm gezond.
In het 50-dingen boek staat op iedere pagina een buitenactiviteit die je gedaan moet hebben voordat je van de basisschool gaat. Voorin het boekje is ruimte voor het kind om zijn/haar naam te schrijven. Het is dus echt een boek van het kind zelf.
Het kind kiest een activiteit uit het boek en gaat daar mee aan de slag, bijvoorbeeld ‘in een boom klimmen’ of ‘een molshoop onderzoeken’. Het kind kan de dingen alleen doen, met vriendjes, met de klas, met ouders of andere familieleden.
In het boek zit een kaart van het gebied, waarop plekken staan aangegeven waar sommige activiteiten uitgevoerd kunnen worden.
Bij iedere activiteit is er ruimte in het boek om te tekenen, schrijven, plakken, enzovoort.
Op iedere bladzijde van het boek zit een hoekje dat afgeknipt mag worden. Dat hoekje kan achterin het boek geplakt worden. Zo kun je zien welke dingen al zijn gedaan.
Het 50-dingen boek is bedacht en uitgewerkt door een aantal moeders uit Bunnik, Stichting Buitenmakelaar. Het boek is geïnspireerd door een lijst van het Britse Staatsbosbeheer. Het bleek dat het voor veel kinderen niet vanzelfsprekend is om dingen te doen als ‘een vuurtje stoken’ of ‘fruit plukken van een boom’. Stichting Buitenmakelaar heeft de Britse lijst vertaald naar de eigen streek en ondersteunt lokale organisaties bij het uitwerken van streekeigen 50-dingen boeken.
De vormgeving en tekeningen van het 50-dingen boek zijn van Jessicaas ontwerp. Jessica is moeder en professioneel knutselaar. Zij vindt fantaseren erg belangrijk en ik geloof dat haar werk direct de verbeelding aanspreekt. Kijk maar:
In december 2016 zou ik meedoen aan de Bruggenloop Rotterdam. Vanwege de griep moest ik afhaken. Een jaar later, in december 2017, zou ik de beruchte Bruggenloop ein-de-lijk lopen. Ik was fit, ik was voorbereid, ik was er klaar voor. Op het moment dat ik klaar stond om me om te kleden, kreeg ik het bericht dat de loop was afgelast vanwege de sneeuw. Wat doe je dan? Boos worden? Huilen? Nee, dan loop je in januari een bruggenloop in Suriname…
Voordat we op vakantie gingen, stuurde mijn neef me een bericht dat ik mijn hardloopschoenen moest meenemen. Op de laatste dag van onze vakantie vond namelijk het grootste hardloopevenement van Suriname plaats: de Bigi Broki Waka. Dit is een nieuwjaarsloop die bestaat uit een 10 km snelloop, een 5 km snelloop, een 5 km wandel-/ trimloop en een 2,5 km kidsrun.
De Bigi Broki Waka gaat over de Wijdenboschbrug, ook wel: Surinamebrug. De brug verbindt Paramaribo en het district Commewijne met elkaar en loopt over de rivier Suriname. De brug is 1504 meter lang en 52 meter hoog. In de volksmond wordt de brug ook wel de zelfmoordbrug genoemd.
Op onze eerste dag in Su zag ik de brug voor het eerst. Ik schrok me rot en vroeg me af waarom ik in hemelsnaam had toegezegd om mee te doen aan de loop. Ik leek wel gek. Die brug is hartstikke steil.
Ik woon op een eiland, dus thuis doe ik regelmatig bruggenlopen. Ik probeerde te bedenken met welke brug ik de Wijdenboschbrug kon vergelijken, maar realiseerde me al snel dat ik dat niet kon. Deze brug was voor mij echt next level.
Normaal gesproken vind ik 15 km een prettige loopafstand (1,5 uur). Dat is een afstand die ik goed kan volhouden en met die afstand blijf ik het lopen leuk vinden. Voor de vakantie was ik erg vermoeid en ging het lopen me niet zo goed af. Ik had vooral moeite om mezelf ertoe te zetten.
Mijn neef was van plan om bij de Bigi Broki Waka de 5 km te lopen. Gezien mijn vermoeidheid en het temperatuurverschil leek het mij verstandig om het hier ook bij te houden. En het zien van de brug versterkte dat gevoel.
In de eerste week van de vakantie ben ik twee keer een stukje wezen hardlopen. Deze loopjes stelden me niet bepaald gerust. Met moeite liep ik 20 á 25 minuten. Ik had het warm, mijn lichaam was moe en ik zweette als een otter. Waarom had ik toegezegd om mee te doen aan de loop? Waarom??
De loop begon al vroeg: om 07.15 uur. Dat is natuurlijk erg fijn met die tropische temperaturen, maar dat betekent wel dat mijn wekker om 04.00 uur ging. Maar oké, je moet iets over hebben voor een originele hardloopervaring.
We reden met de auto naar een verzamellocatie voor de brug. Daar pakten we een bus die ons naar de overkant bracht. Aangekomen bij de verzamellocatie was het zo’n 06.00 uur en stond het vol met deelnemers. Het merendeel waren deelnemers van de wandelloop, maar blijkbaar is het evenement daar een hele happening. Het was zo mooi om te zien dat zoveel mensen vroeg hun bed uitkwamen om samen te gaan wandelen. Heel bijzonder.

Bij de start van de loop was de zon inmiddels opgekomen en begon het wat warmer te worden. Bij de 5 km was de brug het laatste onderdeel van de loop. Onderaan de brug was de finish. De 10 km begon en eindigde met de brug. Wederom was ik opgelucht dat ik had gekozen voor de 5 km.
De brug was inderdaad pittig. Veel lopers gingen hier ook wandelend overheen. Ik kan met trots zeggen dat ik de hele brug hardlopend heb afgelegd. Ik moet wel zeggen dat het pittig was en dat ik ’s avonds aardig vermoeide kuiten had. Maar ik heb eindelijk een bruggenloop medaille hangen!



Morgen heb ik een halve marathon op de planning staan, maar de laatste tijd heb ik dagelijks last van hoofdpijn. Ik twijfel dus een beetje over dat loopje.
Ik ben allang blij dat ik geen griep heb, zoals het merendeel van de mensen om me heen. En mijn hoofdpijn is geen barstende hoofdpijn, maar een lichte irritante hoofdpijn die komt en gaat. Toch heb ik het idee dat mijn lichaam een signaal afgeeft waar ik naar moet luisteren.
Het is best makkelijk om de signalen van je lichaam te negeren omdat je het druk hebt of omdat je vind dat je gewoon moet doorgaan. Als je dat te lang doe, betaal je daar uiteindelijk de tol voor in de vorm van een blessure of burn-out. Nou vind ik het niet nodig om bij ieder pijntje of ongemakje de dokter te bellen, maar negeren vind ik onverstandig.
Nu ik erover nadenk… Deze week had ik veel trek in zoetigheid. Dat heb ik vaak als ik vermoeid ben. Ik heb natuurlijk wel vaker trek in zoetigheid, maar als ik vermoeid ben heb ik veel meer moeite om de drang te weerstaan.
Ik heb het momenteel erg druk met mijn werk omdat ik deadlines te behalen heb. Daar komt bij dat de decemberperiode ook druk is vanwege de feestdagen: feestje hier, borrel daar, bijeenkomst zus en bijpraten zo… Hartstikke gezellig hoor, maar eigenlijk ook wel vermoeiend.
Een van de dingen die ik leuk vind aan sporten, is de uitdaging om je grenzen te verleggen. Je traint om telkens beter te worden. Om sneller of langere afstanden te kunnen lopen. Om dat voor elkaar te krijgen, moet je soms doorgaan terwijl je het idee hebt dat je niet verder kunt. Niet opgeven. Niet zwak zijn. Doorzetten.
Dat maakt het ook lastig om nu toe te geven aan de vermoeidheid. Om te erkennen dat mijn lichaam het niet eens is met mijn plannen. Om een medaille aan mijn neus voorbij te laten gaan. Maar misschien is dat nu wel mijn uitdaging. Om niet altijd te knallen en alles van mezelf te geven, maar ook eens achterover te leunen en toe te kijken hoe anderen zichzelf uitdagen.
