Het ouderschap is de belangrijkste rol die je ooit zult vervullen.
De blogs in deze categorie gaan over situaties en thema’s waar ouders mee te maken krijgen in het (samengestelde) gezin.
Het ouderschap is de belangrijkste rol die je ooit zult vervullen.
De blogs in deze categorie gaan over situaties en thema’s waar ouders mee te maken krijgen in het (samengestelde) gezin.
Het zonnige weer vraagt om waterpret. Ik zet de leukste waterspelletjes voor je op een rij…
Benodigdheden:
Een kind zet het vergiet op. Een ander kind (of andere kinderen) proberen nu waterballonnen in het vergiet te gooien. Het kind met het vergiet op probeert de waterballonnen te vangen. Je begint dichtbij en je kunt het steeds moeilijker maken door op grotere afstand te gaan staan.
Benodigdheden:
Geef het kind een plastic bakje met water en een kwast (of nog liever een aantal verschillende kwasten) en laat hem/haar schilderen op de tegels buiten.
Benodigdheden:
Vul de plastic bak met een laagje water, leg in het water een aantal plastic objecten en zet de schaal in de vriezer. Zodra de laag bevroren is, breng je een dun nieuw laagje water aan, leg je er weer wat speeltjes op en zet je deze opnieuw in de vriezer. Dit herhaal je totdat de bak vol zit. Doe niet teveel water ineens erop. Dan smelt namelijk je eerste laag weer.
Keer de bak om op een warme dag en daag de kinderen uit om de spulletjes uit het ijs te halen. Je kunt ze zelf laten bedenken hoe ze dat kunnen doen, maar je kunt ook een aantal voorwerpen erbij leggen die helpen, bijvoorbeeld een bekertje warm water met een kwast.
Benodigdheden:
Knip de sponzen in de lengte in vieren. Leg de sponsrepen als 3×4 repen neer. Bind de sponzen in het midden met een stukje ijzerdraad strak samen. Teken op de grond met stoepkrijt cirkels met punten. Zet een emmer met water neer. Maak de sponsbal nat en gooien maar! Wie de meeste punten verzamelt, is de winnaar.
Benodigdheden:
Maak de t-shirts nat met water en leg ze in de vriezer. Deel de bevroren t-shirts uit aan de deelnemers van het spel. Degene die het eerste het t-shirt heeft aangetrokken, wint het spel!
P.s. Het woord kind(eren) in deze blog kan vervangen worden door het woord volwassene(n) 😉
Het is weer zover, de zomer is er. Bas heeft zes weken vakantie en ik heb bijna vakantie. We mogen weer bijna weg met de tent! Ieder jaar kijken we daar weer naar uit. Ieder jaar hebben we er zin in en ieder jaar vragen we ons weer af waarom we het doen.
Het begint bij het inpakken. Van te voren maak ik een lijst met wat er allemaal mee moet. Hoeveel kleding moeten de meiden mee? Wat moet er aan speelgoed mee? Hebben we genoeg luiers? Daarna moet alles worden verzameld en ingepakt. Daar kan ik gerust een week mee bezig zijn. Aan het begin van de week begin ik rustig aan met wat spulletjes verzamelen. Aan het einde van de week is het dikke stress of ik alles wel goed en op tijd ingepakt krijgt.
Als alles dan ingepakt is, moet het nog in de auto en de kar. Dat is Bas zijn taak. Zijn ruimtelijk inzicht is stukken beter dan dat van mij. Ik sleep de spullen wel naar de auto toe.
Ondertussen hebben de meiden in de gaten dat er iets gaat gebeuren. Wij zijn druk met pakken en hebben iets minder tijd voor hen. Al hun lievelingsspeelgoed en knuffels verdwijnen in tassen. Bas en ik gedragen ons ietwat zenuwachtig, wat als effect heeft dat zij heel zenuwachtig worden en alles gaan doen wat niet mag. Met het speelgoed wat er nog is, wordt wel mee gespeeld maar ook om geruzied. Ze knijpen elkaar, trekken aan elkaars haar, gillen hard en gaan slaan. Als laatste wanhopige poging zetten we ze maar voor de tv zodat wij even door kunnen gaan met inpakken.
Gelukkig volgt daarna een autorit. Met een beetje geluk vallen ze in slaap en hebben wij eventjes de tijd om bij te komen en op te laden voor het opzetten van de tent. We gaan inmiddels niet meer heel ver op vakantie, zodat de autorit een beetje gezellig blijft. Als we dan op de camping aankomen in de hitte of in de regen, moet die tent worden opgezet. De meiden moeten wennen aan de nieuwe omgeving. Ze pakken alle haringen af of lopen steeds weg. Maar na een uur of 5 staat de tent en is hij helemaal ingericht. ’s Avonds is iedereen moe. De meiden moeten nog wennen aan hun nieuwe slaapplek en liggen nog de hele avond te keten. Wij vragen nog een keer aan elkaar waarom we ook al weer gingen kamperen en wat we er zo leuk aan vinden. Iedereen slaapt uiteindelijk de eerste nacht slecht en totaal uitgeput beginnen we aan de tweede dag van de vakantie.
Gelukkig zit er ook een andere kant aan. Naarmate de vakantie vordert weten we weer waarom we dit doen. De meiden spelen lekker buiten met vriendjes op de camping. Wij lezen boeken, doen veel spelletjes en hebben goede gesprekken. Na een paar nachten slapen we allemaal goed en komen we ook een beetje bij. We hebben twee fantastische weken, verkennen de omgeving en hebben plezier.
Tot we weer mogen inpakken en we ons weer afvragen waarom we dit toch eigenlijk doen. Als we dan uiteindelijk in de auto zitten onderweg naar huis komen we tot de conclusie dat het een leuke vakantie was en dat we volgend jaar gewoon weer gaan kamperen.
Op zondag 14 juli organiseerde MOE en FIT in samenwerking met het Milieu Huis en Ravottuh het eerste 50-dingen festival in Nissewaard. Een evenement om het buitenspelen van kinderen te stimuleren.
Buitenspelen is goed voor kinderen, om heel veel redenen. Om er een paar te noemen:
Zo belangrijk dus, dat kinderen buitenspelen. Toch blijkt dat kinderen telkens minder buitenspelen. Daarom probeert MOE en FIT mee te denken met ouders. Te bekijken wat er nodig is om meer naar buiten te gaan met de kinderen.
Dit heeft onder andere geleid tot het 50-dingen boek van Nissewaard, waar ouders leuke en laagdrempelige ideeën kunnen opdoen voor buitenactiviteiten. In de zomervakantie organiseren we door heel Nissewaard de 50-dingen karavaan, waarbij verschillende organisaties op diverse locaties activiteiten uit het boek organiseren. Op zondag 14 juli hadden we hiervoor de aftrap: het 50-dingen festival.
Stokpaardjes parcours, beestjes zoeken, zakmesles, pony’s aaien, boomstammen zagen en boren om daar mini tuinkerstuintjes van te maken… Kinderen (en ouders) konden zich uitleven bij het 50-dingen festival. Op een hele mooie locatie: natuurspeeltuin het Beverbos in de Bernisse.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)







Speciaal voor de ouders was Nico er ook, die zich sinds kort inzet voor MOE en FIT. Nico heeft ruime werkervaring als chef-kok en heeft les gegeven aan de horeca vakschool. Met deze talenten en passie wil hij ouders tools meegeven voor natuurlijke voeding.
Bij het 50-dingen festival konden bezoekers genieten van verschillende zelfgemaakte veganistische lekkernijen: chutneys, humus, burgers van kikkererwten, groenten shaslicks, regenboogpannenkoeken, ijsthee en fruitwater. Wat vonden de mensen het lekker! Zowel ouders als kinderen. Een moeder zei: ‘Thuis willen de kinderen geen groente eten, maar dit vinden ze heerlijk!’


Bij MOE en FIT zijn we enorm blij en trots dat Nico onze blog gaat aanvullen met recepten en tips. Houd het in de gaten, want dat wil je niet missen!
Ben jij een actieve vader en lijkt het jou leuk om over jouw ervaringen te bloggen? Lees dan vooral even verder…
MOE en FIT is een stichting die werkt aan fysiek en mentaal fit ouderschap. Wij informeren, stimuleren, motiveren, activeren en inspireren moeders en vaders door middel van onder andere onze blog. Wij zouden het erg leuk vinden om ons team aan te vullen met een vader. Daarom zijn wij op zoek naar een papa blogger.
een actieve vader die het leuk vindt om 1x per maand een blogpost aan te leveren over onderwerpen waar je als vader mee te maken hebt.
De functie is op vrijwillige basis.
Spreekt onze vacature jou aan? Heb je nog vragen? Stuur dan een mail naar: info@moe-en-fit.nl
Katten, konijnen, cavia’s, woestijnratjes, wandelende takken. Ik ben grootgebracht met huisdieren. Ik geloof dat een huisdier goed is voor de ontwikkeling van kinderen.
Dieren hebben behoeftes. Ze hebben honger, moeten naar buiten of zijn ergens bang voor. Dieren kunnen hun behoeftes niet uitspreken, dus zijn ze afhankelijk van hun verzorgers die deze behoeftes herkennen. Kinderen leren de behoeftes van hun huisdieren herkennen en werken zo aan hun empathische vaardigheden.
Als ik vroeger verdrietig was, zocht ik vaak troost bij mijn kat. Niet dat mijn kat zulke troostende woorden had, maar het knuffelen gaf mij troost. Niet praten, geen oordeel, gewoon knuffelen. Een huisdier vindt het ook altijd fijn als je thuiskomst. Van je werk of als je terugkomt van vakantie. Ze komen altijd even gedag zeggen.
Kinderen praten tegen dieren. Om commando’s te geven, om aan te moedigen of om te straffen. Maar ook gewoon om hun verhaal te doen. Dieren kunnen heel goed “luisteren”. Ze onderbreken kinderen in ieder geval niet in hun verhaal, dus ze zijn een goed luisterpubliek. Huisdieren helpen kinderen dus met het oefenen van praten.
Als je een huisdier wilt, is het belangrijk om te bekijken welk dier bij jullie gezin past. Verschillende dieren hebben verschillende behoeftes. Jullie gezin moet het huisdier wel de nodige zorg kunnen bieden. Houd er ook rekening mee dat een huisdier tijd en energie kost. Je kunt wel een huisdier aanschaffen voor een kind, maar de volwassenen in het gezin zijn eindverantwoordelijk. Deze pagina kan je helpen bij het kiezen van een huisdier.
Op social media lees ik vaak dat moeders er op tegen zijn om hun baby te laten huilen, omdat dat slecht zou zijn voor de ontwikkeling van het kind. Staan die moeders direct paraat zodra de baby huilt? En ben je dan een slechte moeder als je jouw baby wel laat huilen?
Er was een periode dat ik Noura om 19.00 uur op bed legde en zij direct sliep. Die luxe is helaas voorbij. Opeens had ze besloten dat ze het helemaal niet leuk vindt om te gaan slapen. Het vechten tegen de slaap werd een dagelijks ritueel.
Ik ben er geen voorstander van om haar te laten huilen. Ik heb de wetenschappelijke onderzoeken niet gelezen, maar het voelt voor mij gewoon niet goed om haar te laten huilen. Inmiddels ken ik wel haar verschillende manieren van huilen. In bed heeft ze over het algemeen drie huiltjes. Ik noem ze nu even: de zeurende huil, de mopperende huil en de “echte” huil.
Ik vind het belangrijk dat Noura een manier vindt om zelf in slaap te komen. Als zij niet direct in slaap valt als ik haar op bed leg, ga ik op de stoel naast haar bed zitten. Als ze zeurend of mopperend huilt, laat ik haar huilen. Zij krijgt zichzelf dan in slaap door eerst aan haar knuffel en dan aan haar eigen haar te friemelen. Zodra zij op haar linkerzij gaat liggen, duurt het niet lang meer voordat zij slaapt.
Als ze “echt” huilt, probeer ik haar eerst te troosten terwijl ze in bed ligt. Door over haar bolletje te aaien, over haar rug te wrijven of een hand op haar rug te leggen. Als dat niet helpt, haal ik haar uit bed en geef ik haar nog wat borstvoeding.
Soms twijfelde ik of mijn aanpak goed is, maar de laatste tijd lijkt het zijn vruchten af te werpen. Ze valt telkens sneller in slaap. Soms hoef ik er niet eens bij te zitten. Nu maar hopen dat deze lijn zich voortzet…
Met 19 jaar was ik voor het eerst zwanger en dacht ik te weten hoe het is om zwanger te zijn. Met 36 jaar was ik zwanger van mijn tweede kind en begreep ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist…
Na mijn eerste zwangerschap dacht ik te weten hoe het is om zwanger te zijn. In grote lijnen tenminste. Ik wist wel dat iedere zwangerschap verschilt, maar 16 jaar later begreep ik dat ik eigenlijk helemaal niets wist. De tweede zwangerschap was totaal niet te vergelijken met de eerste zwangerschap.
Alleen al mijn toegenomen lichaamsgewicht… De exacte cijfers weet ik niet, maar bij mijn eerste zwangerschap kwam ik tussen de 10 en 15 kilo aan. Hoeveel ik bij de tweede zwangerschap ben aangekomen, weet ik niet want toen het wel erg veel werd, ben ik gestopt met wegen. Aangezien ik een half jaar na de bevalling nog ruim 10 kg boven mijn oorspronkelijke gewicht zit, zal het wel iets meer zijn geweest dan 10 á 15 kg. Ietsie…
Ook zonder weegschaal was dat wel duidelijk. Bij de eerste zwangerschap had ik een mooie buik, die voornamelijk zichtbaar was aan de voorkant. Bij de tweede zwangerschap was het zichtbaar aan alle kanten. Ik had een mega grote ronde toeter, maar ook aan mijn benen, kont en gezicht was de zwangerschap zichtbaar.
Bij de eerste zwangerschap had ik nergens last van. Geen kwaaltjes, niets. Ja, ik was moe. Tenminste, ik dacht dat ik moe was. Totdat ik voor de tweede keer zwanger werd. Toen kreeg het woord ‘moe’ een nieuwe lading. En dat is sindsdien eigenlijk niet meer overgegaan. Ook de pijn in mijn onderrug is nog niet weg. Toen ik las dat je een jaar nodig hebt om te herstellen van een zwangerschap, voelde ik me begrepen. Ik hoef helemaal nog niet de oude te zijn, ik kan de tijd nemen om te herstellen. Die gedachte geeft me rust.
Rust, innerlijke rust, heb ik nu sowieso meer dan toen ik 20 was. Ik geloof dat dat komt doordat ik nu mentaal een stuk sterker ben dan toen. Dat was ook terug te zien bij de bevalling. Hoewel bevallen fysiek is, geloof ik dat de mentale benadering een hoop bepaalt.
Bij de eerste bevalling had ik het niet meer. Ik had pijn, ik was moe en de pijn werd alleen maar heftiger en ik werd alleen maar meer moe. Ik kon de weeën niet opvangen en ik heb me een partij dramatisch gedaan. Daarom heb ik tijdens de tweede zwangerschap zwangerschapsyoga gevolgd. Die drama van de eerste bevalling wilde ik niet meer.
De tweede keer duurde de bevalling langer, maar was ik een stuk relaxter. Ik luisterde naar mijn lichaam en handelde daarnaar (wat er toe heeft geleid dat ik heel de bevalling staand heb doorgebracht) Ik wist dat de pijn tijdelijk was, dat iedere wee me dichter bij ons kind bracht en dat het belangrijk was dat ik kalm bleef en rustig bleef ademen.
Gelukkig sta ik nu een stuk sterker in mijn schoenen dan met mijn 20ste. Man, wat was ik toen nog kwetsbaar en beïnvloedbaar. Begrijp me niet verkeerd, ook nu word ik beïnvloed door anderen. Alleen maak ik hier nu veel bewustere keuzes in. Ik kies er voor om me zoveel mogelijk te laten beïnvloeden door mensen die het beste in me naar boven halen.
Ik laat me niet zomaar meer iets wijsmaken en durf veel meer uit te gaan van mijn eigen mening. Of dat nou gebaseerd is op feiten of mijn eigen gevoel, en ongeacht wat een ander er van vindt. Ik heb nu veel meer een idee van hoe ik invulling wil geven aan het ouderschap en draag dat ook meer uit. Ik geloof meer in mezelf en ik denk dat het belangrijk is om dat door te geven aan je kinderen: geloof in jezelf en leer van anderen.
Sinds een paar maanden werk ik iets minder door wijzigingen op mijn werk. Hierdoor gaan de meiden niet meer naar het kinderdagverblijf. Ik ben zoveel mogelijk met ze thuis. Eén dag en één dagdeel in de week is Bas thuis en werk ik. Werken was voor mij altijd wel een momentje voor mijzelf, iets waarin ik aan mijn eigen ontwikkeling kon werken. Nu dat iets minder is, ben ik opzoek gegaan naar andere manieren waarop ik toch eventjes tijd voor mijzelf heb. Ik merk dat ik dat nodig heb. Zeker na een hele dag met twee kids om mij heen en geen volwassenen, heb ik soms echt behoefte aan een gesprek op een ander niveau dan dat van mijn drie- en éénjarige dochters of even een moment voor mijzelf. Maar wat doe ik dan?
Ik ben weer gaan sporten! Het duurde even voordat ik dit goede nieuwjaars voornemen heb doorgevoerd. Uitstelgedrag had toch de overhand. Maar sinds kort is het zover, ik ben weer begonnen. Niet in een sportschool, maar buiten met een groepje vrouwen onder toeziend oog van een sportcoach.
Het eerste grote voordeel hieraan vind ik dat als je een keer niet kan, je ook niet betaalt! Daarnaast gaan de andere vrouwen ook regelmatig en leer je elkaar beter kennen. Het is dus ook nog gezellig. We zijn lekker buiten en doen onze buikspieroefeningen heerlijk in de zon. Het klinkt allemaal wel gezellig en rooskleurig zo, maar ik kom toch thuis met een flinke dosis spierpijn. Het bewijs dat ik in ieder geval iets heb gedaan tijdens het sporten. Het sporten werkt voor mij om mij lekkerder in mijn vel te voelen. Als ik lekkerder in mijn vel zit, voel ik mij ook fitter en heb ik meer energie.
Ik vond het zelf wel even spannend, want ben ik hier niet te oud voor? Na navragen bij de muziekdocente bleek dat niet zo te zijn en ben ik begonnen met muziekles. Ik leer nu noten lezen, maten tellen en muziek maken. Echt een nieuwe uitdaging en iets waarin ik ontspanning en tijd voor mijzelf vind.
Daarnaast spreek ik heel veel af met vriendinnen. Ik vind het heerlijk om met ze bij te kletsen, lekker ergens wat te gaan drinken of gewoon thuis met een kop thee op de bank. Elkaar beter leren kennen, er voor elkaar zijn en lol hebben. Ook dit biedt mij uiteindelijk ontspanning en rust.
Ja hoor, naast deze activiteiten lees ik misschien ook één keer in de maand een boek, als de kinderen het toelaten. Ik bak af en toe iets, kleur ik zo nu en dan een kaartje in of speel een spelletje. Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het mij niet altijd lukt om voor deze dingen tijd vrij te maken. Persoonlijk vind ik dat niet heel erg, die tijd komt wel weer.
Een tijdje geleden deed ik op Instagram mee aan een winactie van Moonbaby Naturals. Ik won en kreeg twee balsems en een boek toegestuurd. Aan het boek ben ik nog niet toegekomen, maar de balsems gebruiken we inmiddels dagelijks. Dus toen ik zag dat er deze maand meerdere winacties zijn, moest en zou ik jullie hier meer over vertellen. Want geloof me… deze balsems moet je proberen.
Toen Lu Lu moeder werd, besloot zij om geen verzorgingsproducten in de winkel te kopen. Zij maakte al een tijdje haar eigen verzorgingsproducten en wilde dit ook doen voor haar dochter. Na wat geëxperimenteer ontstond haar zelfgemaakte billencrème, die ze zelfs gebruikte voor het lichaam en gezicht van haar dochter.
Lu Lu kwam in contact met veel ouders en ze kreeg de behoefte om haar ervaringen met haar zelfgemaakte billencrème te delen. Haar enthousiasme, passie en wil om te delen, waren het begin van Moonbaby Naturals. Een familiebedrijf dat milieuvriendelijke en natuurlijke producten maakt, zonder toevoeging van chemicaliën.
Ik moet zeggen dat ik verkocht ben aan de balsems. Ze zijn heerlijk zacht en ruiken erg lekker. Ik gebruik het niet alleen voor de babybillen, maar ook bij droge plekjes. Echt het proberen waard.
Moonbaby Naturals bestaat inmiddels 1 jaar en viert dat deze maand met meerdere weggeefacties. Daarbij werkt ze samen met andere merken. Je kunt dus niet alleen fijne balsems winnen, maar bijvoorbeeld ook een Maman-shirt van biologisch katoen. Meedoen? Neem dan vooral een kijkje op Instagram: moonbabynaturals. Succes!
“Mama, ik ga werken, bij opa!”. We verblijven een week bij mijn ouders. Zij wonen op het terrein waar mijn vader ook werkt. Vera staat op van tafel en gaat haar schoenen pakken. “Weet je zeker dat je gaat werken?” vraag ik nog aan haar. Ze is onveranderlijk, ze gaat werken. En wel in haar roze trui, want dat is haar werktrui.
Ik merk dat ik het leuk vindt om te zien dat ze een bewuste keuze maakt om te gaan werken bij opa en dat ze er oprecht heel veel zin in heeft. Met haar drie jaar is haar wereld nog niet zo groot. Maar dat wat ze kan doen, keuzes die ze kan of wil maken, die maakt ze ook. Ze zorgt er zelf voor dat ze er helemaal klaar voor is. Deze keer doet ze zonder mopperen zelf haar sokken aan. Ze komt nog wel even vragen of haar schoen aan de juiste voet zit en na mijn goedkeuring gaat ze weer geconcentreerd verder met het aandoen van haar schoenen.
Ondanks het feit dat Vera er zo zeker van is dat het allemaal wel goed gaat komen, heb ik nog de behoefte aan het maken van wat afspraken en het checken van wat zaken. “Weet je nog waar opa werkt?” vraag ik haar, waarop ze antwoord: “Ja hoor, in het grote witte huis mama”. “En wat doe je dan als je opa niet kan vinden?” ”…Oh, maar ik kan hem wel vinden hoor mama!” Ik prent haar toch nog in dat als ze opa niet kan vinden, ze terug moet komen naar het huis van opa en oma en dat ze over de weg moet lopen. Na een paar keer herhalen zit het in haar hoofd en is ze er klaar voor. Mijn oudste, driejarige dochter gaat vandaag werken. Ik vind het wel een dingetje hoor, dat loslaten. We nemen officieel afscheid van elkaar, ik krijg een dikke kus en kroel waarna ze zegt: “Dag mama, tot vanavond!” Ik roep haar na: “Fijne werkdag Vera! Veel plezier!”
Omdat ze toch nog ons kleine meisje is, bel ik mijn vader op het moment dat Vera de deur uit stapt en vertel ik hem dat ze eraan komt om te gaan “werken”. Hij vertelt dat hij haar zal opwachten bij de deur. Ik sta voor het raam en zie dat ze het grote witte huis inloopt en ben er gerust op dat haar allereerste werkdag helemaal goed zal komen. Door mijn vader te bellen bescherm ik haar toch nog een beetje. Zo weet ik zeker dat als ze in het witte huis is, ze mijn vader zal vinden en ze niet zal gaan ronddwalen. Ze is ook nog maar drie, het is wel goed om daarbij passende bescherming te bieden.
Om een fitte moeder te zijn hoort loslaten erbij. Ik ervoer het loslaten voor de allereerste keer toen Vera net geboren was en iemand anders haar vast had. Tenminste, zo ervaarde ik dat. En hoe graag ik nu ook had meegelopen naar het grote witte gebouw om te zorgen dat ze er echt veilig en wel zou komen… op dit moment gaf Vera heel duidelijk aan dat ze eraan toe was dit stukje van 20 meter zelf te lopen.
Door loslaten kunnen onze kinderen groeien en zelfstandig worden. Door het maken van goede afspraken mogen we erop vertrouwen dat ze de juiste keuzes maken of hier in ieder geval hun best voor doen. En als ze dat niet doen, laten we dan met ze in gesprek blijven en kaders blijven geven. Zo leren ze in ieder geval om bewuste keuzes te maken.
