Gezin

Toen ik afgelopen week zat na te denken over een onderwerp voor de volgende blog, wist ik één ding zeker: de blog moest hilarisch worden. Daarom begon ik na te denken over wat er zo grappig is in mijn leven als ouder. Dit nadenken moet ik onbewust hardop hebben gedaan, want vervolgens moest Bas heel hard lachen en zei hij: “Ik denk dat wij veel meemaken wat we zelf in eerste instantie helemaal niet grappig vinden, maar voor omstanders echt hilarisch kan zijn. Weet je wel, van die momenten dat wij echt door de grond zouden kunnen zakken.” Daar kon ik wel een paar situaties aan verbinden…

Die ene keer dat je peuter een driftbui krijgt in de supermarkt en dit volhoudt tot ze in de auto zit…

Ik ging met Vera en Dana boodschappen doen. Dana zat in het karretje en Vera liep naast mij. Vera wilde graag in de Jumbo bus (zo’n karretje wat herrie gaat maken als je er een centje in gooit). Dat mocht van mij als ze goed zou luisteren in de supermarkt. Vol vertrouwen en redelijk voldaan met mijn besluit om een beloning in het vooruitzicht te stellen, betraden wij de Jumbo. Het eerste schap ging goed. Bij het tweede schap besloot Vera om de prijskaartjes van de schappen af te halen. Na een waarschuwing en een toespraak over het belang van prijskaartjes die op de juiste plek blijven, gingen we door naar schap drie. Daar was het hek van de dam en het was tijd voor het eerste dreigement. Het prettige vooruitzicht van de Jumbo bus kwam in gevaar voor Vera. Het leek haar niet te deren want ook in schap vier moesten de prijskaartjes het ontgelden. De maat was vol, het laatste dreigement klonk vanuit kamp mama. En na het negeren van zelfs dit laatste bericht was het eindelijk zo ver… Beste Vera, je kunt de Jumbo bus nu officieel vergeten.

Even is het net of ze het niet heeft gehoord. Het kind kijkt me aan met langzaam waterig wordende oogjes. En toen begon het geluid te maken. Al snel liep het aantal decibel op van zacht gesnif tot het volume waarbij ongeveer iedereen uit de Jumbo dacht dat er iemand vermoord werd bij het schap met de tomatenblokjes en pastasauzen: “Ik wil wel in de buhuhus!”

Consequente moeder als ik probeer te zijn, hield ik voet bij stuk. Nog maar twee schappen, de vleeswaren, het groenteschap, de fruitafdeling, de broodafdeling en de gekoelde afdeling te gaan, vertelde ik mezelf. Alles werd uit de kast gehaald: schreeuwen, huilen, aan mijn been hangen, voor de kar gaan staan. Ik rekende af en liep met een schreeuwend kind achter mij aan door het winkelcentrum naar de auto (die natuurlijk helemaal aan de andere kant geparkeerd stond). Als ultieme poging om alsnog in de Jumbo bus te mogen, drapeerde Vera zich netjes voor de schuifdeuren op de grond om de weg naar het parkeerdek te blokkeren. Ondertussen had ik van omstanders de nodige “support” gekregen: “Aaah, mag ze niet in de bus?” “Zo, dat is nog eens een echte peuter” “Nou die weet wel wat ze wil hé!”. Het was duidelijk, mijn kind was niet onopgemerkt gebleven. De tocht door het winkelcentrum was nog nooit zo lang….

Die keer dat onze peuter eerlijk ging zeggen wat ze zag…

Manlief ging met Vera boodschappen doen (je leest het al, de meeste dingen gebeuren tijdens het boodschappen doen, het moet echt hilarisch zijn om in de Jumbo te werken als wij weer boodschappen komen doen). Bas staat bij het fruit, Vera is een stuk fruit uit het kinderbakje aan het pakken. Met een vrolijk gezicht en wijzend naar een andere klant, rent Vera op Bas af en roept keihard: “Papa! Hij heeft echt een dikke bil!”

Dat moment dat je heerlijk zit te eten en de dreumes tandjes krijgt…

Het volgende overkomt ons met enige regelmaat. Dana is een echte poepdoos en heeft het eten uitgekozen als het meest ideale moment om haar darmen even flink te laten brullen. Dat is op zich al niet heel smakelijk, maar het moment dat Dana last krijgt van haar tanden slaat echt alles.

Wij zitten gezellig te eten bij andere mensen thuis als het begint… Dana loopt rood aan, zucht drie keer en geeft met een korte rilling aan dat ze klaar is. Bas en ik kijken elkaar verschrikt aan. Wij tillen voorzichtig haar shirtje omhoog, bang voor wat we daaronder zullen aantreffen. Het onvermijdelijke is al in gang gezet. Heel langzaam zien we de stront haar luier uitkomen en omhoog kruipen via haar rug naar haar nek, alsof er nooit zwaartekracht heeft bestaan. Om het proces nog even te versnellen doet Dana ook nog een overwinningsdansje in haar stoel. Er komt nog meer stront uit de luier zetten… Bas en ik kijken elkaar vol verbijstering aan en roepen: “Neeeeee, laat dit niet waar zijn, niet alweer!”

Nu jullie

Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar ik weet bijna zeker dat ook jullie situaties hebben waarop je door de grond zou kunnen zakken maar die voor omstanders hilarisch zijn. Voel je vrij ze onder dit bericht te delen, dan lachen we er met elkaar om.

Ps: Bas krijgt alle eer voor het toevoegen van een goede dosis humor aan mijn blog!