Het ouderschap is de belangrijkste rol die je ooit zult vervullen.
De blogs in deze categorie gaan over situaties en thema’s waar ouders mee te maken krijgen in het (samengestelde) gezin.
Het ouderschap is de belangrijkste rol die je ooit zult vervullen.
De blogs in deze categorie gaan over situaties en thema’s waar ouders mee te maken krijgen in het (samengestelde) gezin.
Nu ik werk en tegelijk een opleiding volg, ben ik maar één dag in de week vrij. Op deze dag moet ik alle dingen plannen die ik niet in het weekend kan doen. Gelukkig ben ik tijdens de schoolvakanties vrij en keek ik er erg naar uit om in de herfstvakantie lekker actief te zijn met de meiden en dingen te ondernemen.
Ik weet dat zowel de meiden als ik er baat bij hebben dat we dingen buitenshuis doen. Binnen loopt de energie op, zitten zij op elkaars lip en ben ik alleen maar aan het corrigeren. Leuk is anders, dus dan maar zoveel mogelijk buitenactiviteiten van te voren inplannen. Ik ben lid van de 50-dingen Hoogvliet groep op Facebook en daar zag ik buitenactiviteiten voorbij komen die in de herfstvakantie gepland stonden.
De keus viel op blaadjes zoeken en hiermee een herfstkunstwerk maken, en knutselen met kastanjes. Bladeren zoeken en daar een kunstwerk van maken, hebben we lekker met zijn drieën gedaan. Een stukje door het bos wandelen was niet helemaal geslaagd volgens mijn oudste, maar de jongste kon haar geluk niet op. Lekker buiten en alleen de mooiste blaadjes mochten mee. Het lijmen ging ook goed en tot mijn geluk konden de twee goed met elkaar samenwerken. Ze waren dan ook trots op hun werk.

Het natuurkunstwerk van Eva en Zoey
Knutselen met kastanjes heb ik alleen met Eva (5) gedaan. In totaal hebben we drie knutsels gedaan en was het een gezellig leerproces voor haar en voor mij. Voor Eva om nieuwe dingen te doen en voor mij om haar los te laten en vooral te laten ontdekken. Voor het maken van een spinnenweb van touw was er meer techniek nodig die zij op dat moment aan kon, dus ging zij een spin maken. Ik was dan ook supertrots toen zij helemaal zelf bedacht had dat de poten van haar spin geknakt moesten zijn om te kunnen lopen. Ik werd er weer aan herinnerd dat ik een hele slimme meid heb.
De rest van de week hebben we kunnen vullen met kleine activiteiten, maar deze twee 50-dingen activiteiten spanden wel de kroon. Ik vond het geweldig om tijd met mijn kinderen door te brengen. Ik vond het zowel ontspannend als leerzaam en ik heb het gevoel dat dit ook voor hen geldt. Het belangrijkste vind ik dat we actief met elkaar bezig waren. Samen dingen doen en van elkaar leren en genieten.
Beide activiteiten waren onder leiding van dezelfde vrijwilligers en ik vind hun betrokkenheid erg inspirerend. Als ik dan kijk naar de ontwikkeling van het 50-dingen boek van Nissewaard, zie ik echt de meerwaarde van de contacten die wij leggen met inwoners. Dat het concept breed gedragen wordt binnen Nissewaard en echt een onderdeel wordt van de gemeente en diens inwoners. Ik kijk uit naar de buitenactiviteiten die hier zullen worden opgezet.
Afwezigheid, een slechter concentratievermogen en geheugenproblemen: bekende symptonen van zwangerschapsdementie.
Aan het begin van de zwangerschap merkte ik dat ik heel erg moest zoeken naar namen en woorden. Veel meer dan normaal gesproken. Het onthouden van namen is sowieso niet mijn sterkste kant, maar nu voel(de) ik me soms echt achterlijk. Maar oké, het hoort erbij. Daar mogen we de hormonen hartelijk voor bedanken.
Ik ben enorm gestructureerd en georganiseerd. Voor mij geen leven zonder agenda. En dat is maar goed ook, want wat ik momenteel niet opschrijf gebeurt niet. Niet omdat ik er geen zin in heb of het geen prioriteit vind, maar simpelweg omdat ik het keihard vergeet. Ik geloof dat ik niet eerder zo vaak ‘O ja’ zei als tijdens deze zwangerschap.
In de loop van de zwangerschap werd het kwaaltje wel wat vervelender. Zo ging ik een keer op de fiets naar de supermarkt. Terwijl ik terugliep naar huis realiseerde ik me dat ik helemaal niet lopend was gekomen. Mijn fiets stond nog bij de supermarkt! Ik was al bijna thuis en moest erg nodig plassen, dus first things first en daarna terug naar de winkel om de fiets op te halen. Beetje jammer.
Laatst heeft de zwangerschapsdementie zijn hoogtepunt bereikt. Dat hoop ik tenminste, want dit is toch wel ernstig. Ik ging met Bradley naar een basketbalwedstrijd. We zaten al zeker een half uur in de sporthal toen ik me afvroeg waar mijn autosleutel was. Ik had de sleutel echt niet bij me, dus dat kon maar één dingen betekenen. Wij snel naar de auto toe. Ik kreeg het met de seconde warmer. Oh wat was ik opgelucht toen ik de auto zag staan. Dat had heel anders had kunnen aflopen, want de autosleutel lag voor het grijpen op mijn stoel. Alsof ik iemand wilde uitnodigen om de auto mee te nemen.
Op dit moment heb ik zwagerschapsverlof. De eerste dagen van mijn verlof was ik bekaf, maar nu merk ik dat ik wel tot rust kom. Laten we hopen dat ik door de rust weer wat oplaad en de zwangerschapsdementie daardoor wat afneemt.
Morgen ben ik 34 weken zwanger. 34 van de verwachte 40 weken. En ik ben me een partijtje moe. Echt, het produceren van een mini-mens is vermoeiend. Daar komt bij dat ik 32 uur per week werk. De laatste tijd ben ik ’s avonds echt kapot. Als ik thuiskom van mijn werk, stort ik neer op de bank en sta ik alleen nog op als het noodzakelijk is. Je begrijpt dat ik enorm uitkijk naar morgen, want morgen begint mijn zwangerschapsverlof!
Je moet uiterlijk vier weken voor de uitgerekende bevallingsdatum met zwangerschapsverlof gaan, maar hebt recht op zes weken zwangerschapsverlof. In eerste instantie wilde ik proberen om mijn zwangerschapsverlof te rekken tot vier weken van tevoren, omdat ik achteraf dan langer bevallingsverlof heb. Je bevallingsverlof duurt tenminste tien weken en gaat in op de dag na de bevalling. Wat je niet opneemt aan zwangerschapsverlof, mag je optellen bij je bevallingsverlof.
Vanwege mijn vermoeidheid adviseerde mijn verloskundige mij om toch zes weken van tevoren met zwangerschapsverlof te gaan. En daar ben ik toch wel blij mee. Ik zou er niet aan moeten denken om nog twee weken te werken. Dat is absoluut niet vanwege mijn werk, ik doe mijn werk met veel plezier. Ik heb er gewoon de energie niet meer voor.
Vandaag zeg ik gedag tegen de kinderen op mijn werk. Gisteren heb ik collega’s en vrijwilligers gedag gezegd. Ik kreeg de vraag wat ik tijdens mijn verlof ga doen. Ik kan vol overtuiging zeggen: zo min mogelijk. Behalve het wassen van de babykleren en luiers, heb ik geen plannen. Ik wil niets moeten doen. Ik kijk er naar uit om mijn dagen te slijten met het kijken van nutteloze tv-programma’s. En hele dagen rondlopen in mijn badjas. Wat zeg ik? Rondlopen? Zitten, liggen, hangen. Even helemaal niets. Eens zien hoelang ik dat kan volhouden…
Gezond eten is belangrijk voor je gezondheid, je lichaamsgewicht en de kwaliteit van je leven. Dat junk food niet onder gezonde voeding valt, hoef ik niet te vertellen. Junk food is troep. Ook lekker zo nu en dan. Maar als je gezond wilt leven, zou junk food niet tot je dagelijkse voedingspatroon moeten behoren. Toch hebben arme gezinnen vaak slechte eetgewoontes.
Gezonde voeding ziet eruit zoals het smaakt en bestaat voornamelijk uit één ingrediënt. Denk aan groenten, vlees en vis, fruit, noten en zaden, bonen en peulvruchten.
Wat ik jammer vind van gezonde voeding is dat het vaak relatief duur is. Dat is één van de redenen dat ik zelf een volkstuintje heb, waarop ik groenten verbouw. Lekkere groenten voor een stuk minder geld dan in de winkel. Ja, je moet er iets harder voor werken, maar eigenlijk is die inspanning ook best wel ontspannend. Maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen beschikt over de mogelijkheid om eigen groenten te verbouwen of dat niet iedereen daar zin in heeft. Begrijpelijk.
Maar eerlijk is eerlijk: aan gezond eten hangt een prijskaartje.
Laatst vertelde een deelnemer van een wandelgroep mij over Viktor Vitamientje. Dit is een stichting die vindt dat elk kind in Nederland gezond groot moet kunnen worden. De stichting verzorgt groente en fruit voor ieder kind met ouders in geldnood. Ouders kunnen wekelijks voor een bepaald geldbedrag groente en fruit halen. Ik weet niet meer voor welk exact bedrag, maar het was in ieder geval € 10,- per kind per week. Dat lijkt me toch niet verkeerd. Ik denk dat je daar als ouder aardig mee bent geholpen.
Uit onderzoek blijkt dat de slechte eetgewoontes van arme gezinnen niet alleen voortkomt uit de hogere prijs van gezonde voeding. Ouders uit arme gezinnen moeten op veel dingen nee zeggen, bijvoorbeeld op nieuwe spullen en op uitstapjes. Het continu nee moeten zeggen, geeft ouders het gevoel tekort te schieten. Als een kind dan vraagt/zeurt om een ongezonde snack of maaltijd, is het als ouder fijn om ook eens ja te kunnen zeggen. Dit heeft dus te maken met de symbolische waarde van voedsel bij ouders uit arme gezinnen.
Als ik dat zo lees, denk ik dat initiatieven waarbij arme gezinnen toegang wordt gegeven tot gezonde voeding hand in hand moeten gaan met het veranderen van de symbolische waarde van voedsel. Dat betekent dat een zakje chips dan niet meer gelijk staat aan houden van. Dat betekent dat juist zo nu en dan nee zeggen tegen een zakje chips kinderen positieve dingen kan bijbrengen, als wilskracht en discipline.
We zitten in het winkelcentrum bij een restaurantje te lunchen. Niet ver bij ons vandaan staat een kraampje waar een mevrouw foto’s aan het maken is van allemaal kindjes. Onze dochter van bijna 3 ziet dat en gaat steeds iets dichterbij staan om te kijken. Vervolgens komt ze terug met de mededeling dat ze ook op de foto wilt. Ik heb daar echt geen zin in. We zitten lekker te eten, we hebben al vrij veel foto’s van haar en ik vermoed zo dat er kosten aan verbonden zouden zijn. Onze oudste dochter heeft inmiddels door dat het werkt om te blijven zeuren en uiteindelijk gaat Bas kijken wat het inhoudt en wat de kosten zijn….
Bas komt terug en vertelt dat het maar € 2,50 kost. Broertjes/zusjes mogen dan gewoon gratis mee op de foto en je krijg één foto gratis. Voor € 2,50 kun je ook niet tobben en met zo’n geweldige actie dat onze jongste dochter gewoon gratis mee mag op de foto kunnen we het natuurlijk niet laten zitten. Daarnaast zijn we vooral het gezeur zat. Uiteindelijk trappen we er dus in. De meiden samen op de foto, helemaal leuk. Onze oudste dochter ook weer gelukkig en daarna kunnen we weer rustig eten.
Een week later gaan we met zijn allen naar het winkelcentrum om de gratis foto op te halen. We komen bij het kraampje, geven onze gegevens door en vervolgens haalt de mevrouw een heel pakket uit haar tas. Alles wordt uitgestald: een canvasdoek, een stuk of 10 foto’s afgedrukt op verschillende groottes en de gratis foto. Bas en ik weten allebei even niet wat we ermee moeten. We zouden een gratis foto komen ophalen en opeens liggen daar wel heel veel foto’s van onze kinderen.
We kijken eerst maar even naar de gratis foto en we begrijpen al snel waarom deze foto gratis is. Ze hebben werkelijk waar de meest lelijke foto van de meiden gratis afgedrukt en uiteraard hebben ze de leukste foto op het canvasdoek afgedrukt. De mevrouw begint uit te leggen wat de verschillende pakketten zijn en welke kosten eraan verbonden zijn. Onze mond valt open van verbazing, want het is echt belachelijk duur voor iets wat eerst nog maar € 2,50 kostte. Ik geef nog aan dat het leuk was geweest als ze dit erbij hadden vermeld toen de foto’s werden genomen, maar dat lijkt de mevrouw niet zoveel te doen.
Bas en ik staan vol verbazing naar de foto’s te kijken. Onze peuter rent om ons heen en roept steeds: “Kijk mama, dat ben ik….mooi he!” Ik vraag aan de mevrouw wat er met de foto’s gebeurt als we ze niet willen. Ze vertelt dat die allemaal worden vernietigt. Het is toch wel fijn om te weten dat niet iemand anders straks een foto van onze meiden in huis heeft staan. We staan daar een tijdje besluiteloos te wezen en uiteindelijk nemen we het canvasdoek mee en een link voor de digitale foto’s. Ik krijg het nog voor elkaar om een groter pakket te krijgen voor een lagere prijs, maar alsnog was het gewoon een hoop geld.
We lopen weg en Bas en ik moeten hard lachen. We zijn net gigantisch afgezet en in hun aanpak getrapt. Want welke ouder kan nou afgedrukte foto’s van zijn kind laten liggen? We spreken af dat we dit nooit, maar dan ook echt nooit meer doen!
Het gebruik van wegwerpluiers is een enorme aanslag op het milieu, dus ik zit al een tijdje te tobben over het gebruik van wasbare luiers. Maar bij wasbare luiers gebruik je meer water en wasmiddel dan bij wegwerpluiers. Is het dan wel beter voor het milieu? En daar komt bij dat wasbare luiers enorm duur zijn. Waar doe ik nou goed aan?
Wegwerpluiers zijn makkelijk in gebruik. Er komt geen extra was bij kijken. Je gooit ze bij het vuil en that’s it. Daar komt bij dat wegwerpluiers overal te verkrijgen zijn. Dat is bij wasbare luiers wel anders, daar moet je echt wel even naar op zoek gaan.
En wat dacht je als je kindje onderweg een poepluier heeft? Een wegwerpluier gooi je weg en je bent er vanaf. Een wasbare luier moet je bewaren en thuis wassen. Daarvoor gebruik je trouwens een wetbag. Deze zak sluit goed af, dus lekt niet en stinkt niet. En nee, de ontlasting hoef je niet mee te nemen. Die komt op een inlegvel terecht en die gooi je weg.
Volgens LuierSite moet je bij wasbare luiers de eerste twee maanden 1,5 was per week extra draaien, daarna 1 extra was per week.
Volgens Milieu Centraal gebruikt een kind gemiddeld 5 luiers per dag. Dat zijn 150 luiers per maand, wat goed is voor 22 kilo afval. Meer dan 4% van het huishoudelijke restafval in Nederland bestaat uit wegwerpluiers.
Volgens WasbareLuierWereld bespaar je met wasbare luiers zo’n 260 kilo luierafval per jaar per kind. Vergeleken met wegwerpluiers zorgen wasbare luiers voor 1,7 tot 3 keer minder CO2-uitstoot. Zelfs met de extra wasjes hebben wasbare luiers minder impact op het milieu.
Wasbare luiers zijn prijzig in de aanschaf, het is een aardige investering. Maar op de langere termijn bespaar je met wasbare luiers flink ten opzichte van wegwerpluiers. Gemiddeld gebruik je per kind in totaal zo’n 5.676 wegwerpluiers ten opzichte van 24 wasbare luiers. Met wasbare luiers ben je dan zo’n € 480,- goedkoper uit. En mocht je het gezin nog verder willen uitbreiden, dan kun je de wasbare luiers bij het volgende kindje weer gebruiken. Dan ben je natuurlijk nog voordeliger uit.
Al met al vind ik dat de voordelen van wasbare luiers opwegen tegen de nadelen, dus voor mij is deze keuze gemaakt. Nu nog uitzoeken voor welk merk wasbare luiers wij gaan…
Tegenwoordig is het geen taboe om tweedehands spullen te kopen. Gelukkig maar, want er zijn hele goede redenen om tweedehands producten aan te schaffen. Ook babyspullen.
Een voor de hand liggende reden om tweedehands babyspullen te kopen, is toch wel het financiële plaatje. Volgens het Nibud kost een babyuitzet zo’n € 632,20. Dan hebben we het alleen over de kleding, verzorgingsproducten en babykamer. Daarin is dus geen rekening gehouden met de kosten voor bijvoorbeeld een kinderwagen, autostoeltje, traphekje of luiertas. En er is hier uitgegaan van vrij lage prijzen, want een nieuwe babykamer voor € 370,- ben ik nog niet tegengekomen.
Soms schrik ik me rot van de prijzen voor babyspullen. Zo zag ik laatst een leuk luierpakje. Een leuk luierpakje van € 30,- dat de baby nog geen twee maanden draagt. Laten we er van uit gaan dat ik zes pakjes aanschaf voor de komst van de baby. Ik ga daar toch echt geen 6 x € 30,- aan spenderen. Nee.
Naast het financiële stukje is er een andere overweging voor tweedehands babyspullen: het milieu. Vanwege de extra consumptie is het krijgen van kinderen slecht voor het milieu. Er zijn mensen die er vanuit dit oogpunt voor kiezen om geen kinderen te nemen. Als je er voor kiest om wel kinderen te nemen, kun je er ook voor kiezen om bewust te zijn in je consumptiegedrag. Bijvoorbeeld door tweedehands babyspullen aan te schaffen.
Marcel en ik hebben er voor gekozen om voor de babykamer tweedehands meubels te kopen. Op deze manier proberen we onze afvalproductie te beperken. En dat we hierdoor meer geld overhielden voor het behang, was een mooie bijkomstigheid.
Een goede vriendin van me heeft de babyspullen van haar dochters bewaart omdat ze wist dat ik nog gezinsuitbreiding wilde. Dat alleen al vind ik enorm waardevol. Dat zij zo betrokken is en meedenkt. Ik ben laatst een hele ochtend bij haar thuis bezig geweest met het uitzoeken van babyspullen. Hartstikke leuk. Onze dochters hebben straks in dezelfde wieg gelegen.
Van een andere vriendin kreeg ik laatst een pakje dat gedragen is door haar dochter. Ik vind het bijzonder dat onze dochter het straks ook zal dragen.
Bij de aanschaf van tweedehands babyspullen is het wel belangrijk om stil te staan bij de veiligheid. Het is bijvoorbeeld af te raden om een tweedehands autostoeltje te kopen. Het kan zijn dat het autostoeltje betrokken is geweest bij een auto-ongeluk, waardoor het stoeltje misschien niet meer veilig is. Of een tweedehands draagzak, die is teruggeroepen vanwege veiligheidsproblemen. Er wordt niet altijd actie ondernomen om zulke producten terug te halen. Hierdoor worden deze producten onderling nog doorgegeven en zijn mensen er niet van op de hoogte dat het product onveilig is. Wel even bij stilstaan dus.
“Waar zullen we vanavond voor danken?” vraag ik aan onze oudste dochter van bijna drie. “Voor de zee, de kwallen, het zwembad en het diepe. En voor het ijsje van opa dat ik heb opgegeten en….” Zo volgt er iedere avond een hele lijst aan gebeurtenissen of dingen waar we voor mogen danken. Om het in een context te plaatsen: wij zijn Christelijk en vinden het fijn haar te leren bidden en danken.
Iedere avond ben ik dus aan het danken voor alle kwallen in de zee. Maar eigenlijk weet ik niet of ik nou wel zo blij ben met die kwallen. Ik bedoel, als ik ga zwemmen in de zee, vind ik ze maar vervelend en vies. Ik ga de zee gewoon niet in als er op dat moment veel kwallen bij dat strand zijn. Dus speciaal voor dit blog ben ik even gaan zoeken naar het nut van kwallen. Heel veel informatie stond daar niet over op het internet, maar NU.nl vertelde mij dat kwallen in de zee roeren. Met hun bewegingen roeren ze voedingsstoffen en warmte door het water waardoor koud water naar boven komt en voedingsstoffen naar de voedingsarme dieptes gaan*. En dat is weer goed voor het voorbestaan van voedsel in de oceaan. Daarnaast zijn kwallen ook nog eens heel mooi om te zien. Dus het is helemaal niet zo gek om dankbaar te zijn voor kwallen.
Iedere keer als ik mijn oudste dochter naar bed breng en de vraag stel waar we die avond voor zullen danken, word ik erbij stil gezet dat er veel is om dankbaar voor te zijn. Later op de bank zit ik te denken waar ik dankbaar voor ben. Zo ben ik bijvoorbeeld dankbaar voor Bas en dat hij zo’n top vader en man is, voor mijn dochters van wie ik super veel hou. Ik ben dankbaar voor mijn familie en vrienden, die er altijd zijn als het leuk is of minder leuk is. Ook ben ik dankbaar voor mijn super gave baan met top collega’s en dat ik de mogelijkheid heb om te werken. En eigenlijk voor nog veel meer. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Vaak sta ik meer stil bij alles wat niet zo goed gaat of waar ik minder blij mee ben. Maar ik merk ook dat ik, als ik bedenk wat ik allemaal heb en wat er allemaal zo onwijs gaaf is, dat ik daar ook vrolijker van word. Ik krijg daar zelf ook meer energie van.
Dus zo leerde mijn bijdehande, eigenwijze dochter van bijna drie mij dat we voor alles dankbaar mogen zijn. Ook voor de kwallen in de zee. En dan onwijs lekkere ijsje dat eigenlijk van opa was, maar dat zij helemaal zelf heeft opgegeten.
Nu ben ik gelovig en schrijf ik dit vanuit dat perspectief, maar ik kan mij zo indenken dat je ook vaak dankbaar bent voor dezelfde dingen als waar ik dankbaar voor ben, als je niet Christelijk bent.
Laten we onze dankbaarheid koesteren en proberen vaker dankbaar te zijn.
Zwanger zijn is bijzonder. Het is wonderbaarlijk dat er een mini-mensje in je groeit. Wel kan een zwangerschap ook oncomfortabel voelen. Je lichaam verandert en dat kan soms best ongemakkelijk zijn. Er zijn een aantal producten die ervoor kunnen zorgen dat je de zwangerschap comfortabeler ervaart…
Tijdens de zwangerschap worden de borsten vaak wat voller. Nu ben ik sowieso geen groot fan van bh’s. Begrijp met niet verkeerd, ik waardeer het enorm als vrouwen een bh dragen in het openbaar. Dus in die zin ben ik er wel een voorstander van. Maar als het even kan, bevrijd ik mijn dames bij thuiskomst vrijwel direct.
Tijdens de zwangerschap kan een bh strakker en dus ongemakkelijker zitten, vooral een beugel-bh. Een bh-topje is dan echt ideaal.
Slapen is niet wat het is geweest. Er zijn zeker zes kussens nodig om enigszins comfortabel te liggen. Een voedingskussen scheelt zeker vier kussens.
In het begin legde ik het kussen aan mijn voorzijde, van mijn hoofd tot tussen mijn knieën. Een kussen tussen de knieën is namelijk goed tegen bekkenpijn. Op een gegeven moment merkte ik dat ik meer behoefte had aan steun in mijn rug. Dus nu ligt het voedingskussen aan mijn achterzijde en heb ik een apart kussen tussen mijn knieën. En mijn vriend? Die ligt op het randje van het bed.
Zwangerschapsbroeken zijn fijn, maar jurkjes zijn fijner. Zwangerschapsjurken, maar ook gewone jurken. Een jurkje zit zoveel prettiger dan zo’n band om je buik. Jurkjes zijn ook een stuk makkelijker bij die 251 bezoekjes per dag aan het toilet.
Vanwege bekkenklachten doe ik oefeningen op de fitnessbal. Deze bal ligt naast mijn bed, zodat ik niet vergeet om de oefeningen dagelijks te doen. Maar ook als ik iets voor de spiegel moet doen, zoals mijn haar, doe ik dat zittend op de bal. Het werkt enorm verlichtend.
Mooi hoor, die zwangere vrouwen op social media, die hun outfit compleet maken met een paar hoge hakken. Ik moet er niet aan denken. Ook niet als ik niet zwanger ben trouwens. Ik wandel veel en heb dus ook de nodige wandelschoenen staan. Daarnaast droeg ik vaak All Stars. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn voeten en benen meer steun nodig hadden dan een paar All Stars kan bieden. Ik ben dus op zoek gegaan naar een stevig paar sneakers. Dat maakt het doorstappen tijdens de zwangerschap toch net iets makkelijker.
Gisteravond liepen Marcel en ik mee met een stille tocht. Een stille tocht die werd georganiseerd naar aanleiding van een brute verkrachting in Rotterdam.
Toen ik de eerste berichten las over het voorval, voelde ik een enorm triest gevoel over me heen komen. De arme meid. Ik kan me niet voorstellen wat voor pijn en angst zij heeft gevoeld. En hoe verloren zij zich heeft gevoeld toen zij om hulp schreeuwde, maar er niemand was die ingreep.
Het zou je dochter maar zijn. Hoe help je haar om de wereld niet alleen als verrot te zien? Hoe help je haar om vast te houden aan de mooie dingen die het leven biedt? Om er vertrouwen in te hebben dat er ook goede mensen zijn die het beste met je voor hebben? Hoe maak je haar dat wijs nadat haar zoiets bruuts is aangedaan? In haar eigen straat. Voor de deur van haar eigen woning.
Al snel is er een verdachte van het misdrijf aangehouden. Een 18-jarige jongen. 18 jaar. Een knul van 18. Een 18-jarige bruut.
Het zou je zoon maar zijn. Je kunt je toch niet voorstellen dat je wordt gebeld omdat je zoon is opgepakt voor een brute verkrachting? Kun je nog slapen met de wetenschap dat je kind dat een ander heeft aangedaan? Is er dan nog sprake van onvoorwaardelijke liefde?
Ik probeer mijn denken en doen niet te laten leiden door dergelijke nare gebeurtenissen. Ik wil mijn kinderen niet laten opgroeien in angst. Ik doe mijn best om mijn kinderen groot te brengen met liefde. Ik wil dat ze liefde voelen voor henzelf en liefde voor hun medemens. Ik wil stimuleren dat hun handelingen voortkomen uit de beste bedoelingen. Ik wil dat ze zich veilig voelen.
Dat wil ik niet alleen voor mijn eigen kinderen, maar ook voor andermans kinderen. Dus vandaag ga ik vol goede moed naar mijn werk, met kinderactiviteiten op de agenda. Om met kinderen te lachen en te praten. Om ze te corrigeren als dat nodig is en om ze te complimenteren voor goed gedrag. Om ze te laten weten dat ze er mogen zijn.
