Na de Nijmeegse Vierdaagse heb ik het hardlopen weer opgepakt. Ik denk dat ik er sinds mijn zwangerschap een jaar uit ben geweest. En dat merk ik. Voor mijn gevoel begin ik helemaal opnieuw en dat kan best frustrerend zijn. Voorheen was 15 km mijn favoriete afstand. Dat was voldoende uitdaging, maar niet té uitdagend. 15 km in 1,5 uur was lekker lopen. Nu weet ik niet eens of ik 5 km kan lopen, zonder tussendoor te wandelen.
Balen
Voorheen kon ik intens genieten van het hardlopen. Nu heb ik moeite om een fijn tempo te vinden en kom ik gewoon niet in een lekkere flow. Eigenlijk is het hardlopen pas fijn als ik klaar ben. En daar kan ik best van balen. Dus ik probeer wat liever voor mezelf te zijn, een beetje mild. Ik probeer trots te zijn op waar ik ben met het hardlopen. Ik weet dat ik er doorheen moet om te komen waar ik was. Eerlijk is eerlijk, toen ik begon met hardlopen heb ik er ook keihard voor moeten werken. Misschien maak ik de herinnering aan het hardlopen in mijn hoofd ook wel wat mooier dan het daadwerkelijk was.
Plezier
Ik probeer niet te veel bezig te zijn met prestaties (afstand of snelheid) en rustig de tijd te nemen om beter te worden. Ja, ik wil weer langer en sneller lopen. Maar nog belangrijker vind ik het om blessurevrij te lopen en om te genieten. Dus zo nu en dan is mijn hardloopronde een speeluurtje. Dan loop ik ongewone routes, door het zand en over boomstammen. Lekker off road dus.
Doelgericht
MAAR met lanterfanten alleen kom je natuurlijk niet verder, dus ik loop wel doelgericht. Dat houdt in dat ik voor mezelf een doel in gedachte heb en dat ik daarvoor 3x per week train. Een doel dat haalbaar blijft als ik een keer een training mis vanwege bijvoorbeeld een ziek kind. En hoogstwaarschijnlijk zullen er nog veel trainingen komen die enorm zwaar zijn en die ik helemaal niet leuk vind. Maar zoals ik al zei: je moet door de pijn heen om beter te worden.