Kruipend op mijn knieën zoek ik de gehele woonkamer af. Kijkend onder alle kastjes en stoelen, op zoek naar nummer 5…
Gisterenochtend zijn er een paar kinderen wezen spelen en sindsdien is nummer 5 verdwenen. Niet dat mijn dochter zich druk maakt over nummer 5. Zij is twee en lijkt het allemaal niet zo erg te vinden dat nummer 5 weg is. Maar ik wel, want nu is het telspelletje van mijn dochter niet meer compleet en hoe moet ik haar dan leren tellen? Ohja, nummer 5 is trouwens een blokje met het nummertje vijf erop. In totaal heeft het spelletje tien blokjes die ze in een visje kan doen.
Uiteindelijk vind ik nummer 5 verstopt onder de bank en vis ik hem er met de pollepel onder vandaan. Heb ik dat ook weer opgelost. Nu kan ik rustig gaan genieten van mijn thee.
Burgerlijk
Ik had nooit gedacht dat ik mij ooit druk zou maken over speelgoed dat niet meer compleet is. Net als dat ik nooit had gedacht dat ik op mijn 27e getrouwd zou zijn, twee dochters zou hebben en in een rijtjeshuis zou wonen. Al met al is mijn leven tot nu toe vrij burgerlijk verlopen. En ik voeg mij er ook naar. Ik vind het belangrijk dat het goed gaat met mijn meiden en dat het hen aan niets ontbreekt. Blijkbaar vind ik het dan nodig om de gehele woonkamer af te zoeken naar blokje nummer 5.
Perfecte moeder
Maar waar maak ik mij eigenlijk druk om. Misschien is dat juist wel het hele probleem: ik maak mij druk om iets waar ik mij eerder nooit druk over zou maken. Ik merk ook dat ik het vervelend vind dat ik van mijzelf vraag om een perfecte moeder te zijn. En dan kan ik ook maar beter eerlijk zeggen dat dat mij niet lukt en eigenlijk nog nooit is gelukt. Maar die eis stel ik wel. En waarom dan? Het is niet dat mijn man of mijn omgeving dat van mij vraagt. Aan de andere kant is dat wel wat ik terugzie op sociale media: perfecte moeders met het perfecte gezin. Het lijkt ook wel of deze moeders nooit moe zijn en hun kinderen nooit eens zat zijn. Ik ben gewoon moe na vijf maanden geen nacht te hebben doorgeslapen en iedere ochtend vroeg op.
Balans
Ik merk dat ik uit balans ben. Ik stel hoge eisen aan mijzelf en ben moe. Dat neem ik mijzelf vervolgens weer kwalijk. Soms zou ik ook wel gewoon van een moeder op sociale media willen zien dat het moeder-zijn niet altijd over rozen gaat. Gelukkig merk ik dan, als ik vol zit van zelfmedelijden en in een neerwaartse spiraal terechtkom, dat mijn omgeving er nog is om mij te vertellen dat ik een lieve, leuke en zorgzame moeder ben. Zij brengen mij nu weer deels terug in balans. De rest moet ik zelf doen en gelukkig kan ik dan altijd terugvallen op mijn omgeving.
Als ik uiteindelijk mijn dochter weer bezig zie met het telspelletje en ze alle blokjes in het juiste vakje stopt, ben ik ook weer gelukkig en blij dat ik het blokje toch maar onder de bank vandaan heb gehaald.