Verleden weekend is er in Spijkenisse een 14-jarige jongen zwaargewond geraakt toen hij bij een ruzie werd neergestoken door een jongen van 13 jaar.
Stoer doen en onwetendheid
Eén van mijn eerste gedachtes was: ’13 jaar en een mes op zak??’ Maar als ik dan terugdenk aan de tijd dat ik 13 jaar was, herinner ik me dat één van mijn toenmalige vriendinnen ook een zakmes op zak had. Het grote verschil is wel dat zij het mes niet gebruikte om iemand neer te steken. Waarom ze het mes wel bij zich had? Omdat dat als 13-jarige rete interessant was. Totdat ze wilde laten zien hoe scherp het mes was en ze zichzelf in haar vinger sneed. Samen met andere vriendinnen heb ik haar keihard uitgelachen. En dat mes heb ik daarna nooit meer gezien.
Zelfbescherming en angst
Zelf ben ik ook weleens met een mes (lees: aardappelschil mes) naar school gegaan, toen ik een jaar of 15 was. In die periode gingen groepen meiden scholen langs om anderen te slaan. Toen ik een keer afwezig was, heeft één van mijn toenmalige beste vriendinnen klappen gehad. Ik was verschrikkelijk boos en voelde me schuldig omdat ik er niet was om voor haar op te komen. Dus ging ik met een mes naar school. Een vechter was ik niet, met mijn blote handen maakte ik geen kans. Ik dacht dat een mes mij zou versterken. Gelukkig heb ik het nooit hoeven gebruiken, want een mes zou de situatie natuurlijk alleen maar verergeren. Maar dat wist mijn puberbrein toen niet en ik liet me leiden door angst en misschien ook wel door wat wanhoop.
Zondebok
Net als bij vele anderen riep het voorval van het weekend een hoop vragen bij me op, en eigenlijk ook wel wat emoties. De levens van twee jongens zijn immers voorgoed veranderd. Hoe kan het zijn dat twee jonge knullen in deze situatie terecht zijn gekomen? Ik sta stil bij onze individualistische samenleving, waarin we niet meer naar elkaar lijken om te kijken. Zowel jong als oud. Waar ging het fout bij deze jonge dader?
Opvoeding
Op social media lees ik veel verwijten richting de ouders. Ik weet niet of dat terecht is, ik heb geen idee wie de ouders zijn. Stel je voor dat de ouders nu gebroken thuis zitten, omdat hun kind een ander kind neerstak. Zouden we deze ouders dan niet beter onze steun kunnen bieden in plaats van te gooien met verwijten? Kunnen we een luisterend oor bieden voor hun verhaal? Een schouder om op uit te huilen? Ik acht de kans namelijk groot dat ook de ouders van de dader emoties voelen als verdriet, schuldgevoel, wanhoop, angst, …. Kunnen zij hiervoor terugvallen op andere ouders, die niet oordelen over hun ouderschap?
En misschien heb ik het verkeerd hoor. Misschien zijn de ouders enorme lijers en heeft hun (gebrek aan) opvoeding hier toe geleid. Maar zolang dat niet kan worden hardgemaakt, leef ik mee met alle betrokkenen. En laten we vooral niet vergeten dat niet alleen de ouders een belangrijke rol spelen bij het ontstaan en aanhouden van opvoedkundige problemen. De straat, de buurt en sociale netwerken spelen hierin een hele grote rol, en daar zijn wij een onderdeel van.